ÇOCUKLUĞA KÜÇÜK BİR YOLCULUK

Birkaç gündür başka bir evrene ışınlanmış gibiydim, dün ayaklarım yere bastı. Hatırladığım en eski zamanlardan ailemin yanından ayrılana kadar yaz tatillerimin bir kısmı Niğde'de annemin akrabalarının bahçelerinde geçti. Büyük teyzemin o cennet bahçesinde çocukluğumun en güzel yazlarını yaşadım. Ağaçlardan sarkan meyveler, dizboyu otlar, bahçeyi fırdolayı çevreleyen şırıltılı sularıyla arıklar, evin arkasındaki gölgeli, hülyalı, yemyeşil kavaklık, arıların vızıltısı, her sabah sulanıp süprülen hayatın mis gibi toprak kokusu, koluna asılıp çekmekten büyük zevk aldığım kırmızı tulumba, ağaçların hemen önündeki çiçek tarhında gülhatmiler, yıldız çiçekleri, ermeden dişlediğim mürdüm eriklerinin kekremsi tadı, elma kokusu, depodaki Antep fıstıklarının ıtırlı rayihası, her sabah erkenden yanına koşup sağılışını seyrettiğim çok özel inek Kurtuluş, Saat Kulesinin saymaktan bıkmadığım vuruşları, kocaman ahşap kapının hemen önündeki fesleğen denilen su havuzu, at arabasına kurulup sefa ile gittiğimiz Kayardı Bağları, ulu cevizler, anneannemin akrabası Niyazi Ağa'nın bahçesindeki frenk üzümleri, sokak kenarlarından akan sular ve sonsuz bir huzur. Bunların hepsi o bahçelerin sahipleri gibi sonsuzluğa karışalı çok oldu ama benim hayal hanemde yerlerini ebediyen korumak üzere hep varoldular. Bazen bir koku, bazen bir renk, bazen bir ses beni aldı o yılların yemyeşil Niğde'sine götürüverdi. Yıllar yıllar sonra merakla ziyarete gittiğimdeyse bu saydıklarımın bir tekini bile görmek mümkün olmadı. O cennet bahçenin yerini blok apartmanlar, çirkin bir asfalt yol, benzinlikler, dükkanlar almış, o günlerden en ufak bir işaret bile kalmamıştı. Neyse ki istimlak denen şey kafaların, yüreklerin içine uğrayamıyordu. 

"Eski Bir Niğde" kitabının adını ilk kez sevgili Tijen'den duydum. Niğde'den bahsediyor olması benim için yeterli referanstı hemen kitapçılara koşturdum ama bulamadım. Neyse ki imdadıma internet yetişti, kitap sitelerinden biri kısa zamanda adresime ulaştırdı. Son zamanlardaki telaşım hemen elime almama engel oldu, kısmet Niğde kitabına Samsun'da başlamakmış. Arkadaşlarım sitenin havuzuna serinlemeye gittiler, bense daha uzak bir yere; Niğde'ye  çocukluğuma. Bir fincan kahvenin eşliğinde bir çırpıda okuduğum 50 sayfa beni bekleyen maceranın müjdesini veriyordu. Sonrası daha da keyifliydi, yukarıya ne yazdıysam çoğu bu kitaptaydı. Hatta yazarın yakınlarından birine ait olduğunu sonradan anladığım bir fotoğraftaki kadını az daha anneannem diye bağrıma basacaktım, öylesine benziyordu; aynı oturuş, aynı gözler, aynı baş bağlama biçimi, ellerin duruşu. "İnsan yaşadığı yere benzer" demiş Edip Cansever o güzelim "Mendilimde Kan Sesleri" şiirinde, benziyormuş gerçekten, oradan ayrılalı yıllar olmuş olsa bile. Okudukça uzaklaştım oturduğum yerden, soluduğum havadan, yazarla birlikte Niğde'ye gittim. O yeşil bahçelere, bağlara, Kale'ye, Beden'e, Perşembe Pazarı'na, İstasyon'a, Kavaklığa, Derbent'e, Kayardı Bağlarına, Tepe Bağlarına savruldum. Kadaraklara su verildi serinledim, elmaların kokusunu içime çektim, salkım söğütlerin hışırtısını dinledim, kara Niğde üzümlerini yedim, artık başka bir aleme göçmüş insanların, anneannemin, büyük teyzelerimin, hayal-meyal hatırladığım sevgili İzzet amcamın, göbekli Yaşar dayımın, annemin yüzleri geldi geçti gözümün önünden. Hasılı ben  çocukluğuma kısa bir seyahat yapıp döndüm. Bu kitabı yazdığı ve beni o günlere götürdüğü için Adil İzci'ye ne kadar teşekkür etsem az. İçinizde Niğde'li olan, Niğde'yi bilen, seven ya da tanımak isteyen varsa tavsiyemdir, okuyun. Belki siz de başka bir şehrin bahçelerinde büyümüş olsanız bile çocukluğunuzdan birşeyler bulursunuz.

Eski Bir Niğde/Adil İzci

Heyamola Yayınları/Türkiye'nin Kentleri Serisi