İKEYAA, EVİNİZİN HERBİŞEYİ

Günboyu süren, yorgunluktan, açlıktan dilimizin bir karış dışarı çıkmasına sebep olan ve ne yazık ki hüsranla sonuçlanan ev arama çabalarından sonra kendimizi cehennemin dibindeki Ikea'ya atmak hangi akla hizmet etmekti bilmiyorum ama Ankaralılar olarak meğer bizim hayatımızda sarı-mavi bir markanın eksikliği ne kadar büyükmüş. Üstelik neredeyse aynı renkleri taşıyan bir de takımımız olmasına rağmen. Normal şartlarda inin cinin top oynadığı karayolu akın akın Ikea fethine çıkmış araçlar yüzünden mesai saatinde şehiriçi trafiği gibiydi neredeyse. Akşam yemeği saatinin sona ermesine yakın bir zamanda arabamızı otoparktaki yoğun taşıt popülasyonunun bir köşesine terkedip helecandan kalp seslerimizi kulaklarımızda duyumsayarak(!) kutsal hac mekanına ulaşırcasına çıktık yürüyen merdivenlerden. Gençler mobilyalarla muhabbet geliştirirken ben aynı ilgiyi etraftaki insan kalabalığına yönlendirmeyi tercih ettim, nasılsa yakın zamanda birkaç sefer daha düzenlemek zorundayız İkeyamıza. Şalvarlısından jeanlısına, şortlusundan çarşaflısına, ikoncanından pasaklısına her yaş, her cins ve her türden insan mevcuttu ortalıkta. Ana-babaları bir objeyi incelerken kaybolup ağlayan, ayağı kayıp yere düşen, onu bunu devirip üstünde tepinen, tozlu ayakkabılarıyla kanepelerin üstünde gezinen çocuk nüfusu da hatırı sayılır miktardaydı. Koca çocuk arabalarını örnek olarak düzenlenmiş 25 metrekarelik evlerin eşyalar arasındaki daracık alanlarına sığdırmaya çalışanlar mı istersiniz, içtiği kahvelerin kirli fincanlarını mutfak tezgahlarında sergilenen temizlerin arasına itinayla yerleştirenlerini mi? Hasılı kaotik bir ortamdı yeni açılan Ikea'nın ilk haftasonunda yaşadığım. Ne gördüğümü pek anlamadan hızla dolanıp artık zil değil kilise çanı modunda çalmaya başlayan karnımızı doyurmak için restoran kısmına geçtik. Ne yiyecektik; tabii ki yıllardır özlemini duyduğumuz, hasretle beklediğimiz, o olmadığı için başka birşeylere çatal uzatamayıp iğne ipliğe döndüğümüz, rüyalarımıza giren İsveç köftesi:) Upuzun bir S çizen kuyruğun sonuna yerleşip beklemeye başladık. 5-6 dakikalık bekleme süreci içerisinde kuyruğun başındaki karısına ulaşmaya çalışırken koca göbeğini bariyer demirlerine sıkıştırmaktan son arda kurtaran bir adamla cebelleştik, sırası gelen bir hatunun yemek seçme kararsızlığının geçmesine sabırla katlandık-ki sonunda görevli isyan etti-, yemek tezgahlarının önüne buruşturulup atılmış peçete miktarının çokluğuna ve neden oraya atıldığına akıl erdiremedik ve nihayet nevalemizi alıp kasaya ulaştık. Çocuklar farklı tercihler yaparken ben illa İsveç köftesi (aslında diyetime uygun olduğu için) seçtim ve sos döktürmedim. Dolayısıyla İsveç köftesi otomatikman anamın köftesine dönüştü, sossuz bi numarası yokmuş yani:) Eh karnımızı da doyurduk ya artık alt kata inebilirdik zaten kapanma zamanı da yaklaşmaktaydı. Orayı da alelusül dolaştıktan sonra yegane alışveriş tercihimizi zencefilli ve portakallı kurabiyelerden yana kullanıp çıkışa doğru yöneldik. Otoparka inerken burnumuzun direğini kıran ve neredeyse kusturacak denli kötü olan kokunun ne olduğunu önce anlayamadık, dayanamayıp görevliye sorduğumdaysa jeton kokulu bir sesle yerine oturdu: Mamak çöplüğü. Anneannemin bir lafı vardı biraz ayıp olacak ama yazmadan geçemeyeceğim: "Çöplükte yatar b.kumun kızı, çalımından geçilmez" derdi. Aklıma o geliverdi:))
Daha sakin bir günde, daha uzun bir sürede, bu sefer gerçekten alışveriş amacıyla buluşmak üzere İkeyaaa:)