HER GÜNE BİR LEYLAK

Bizim caddenin akasyaları henüz kuru dal görünümlerini korusalar da Ankara'ya çiçeğiyle, böcüğüyle, yaprağıyla bahar çoktan geldi. Havaları sormayın, onlar netameli, bir gün içinde 4 mevsime dönüyor. Güneş, bulut, yağmur, rüzgar, sıcak, soğuk hepsini 24 saat içinde alabilirsiniz. Şu anda güneş var mesela ama her an gökyüzü kararıp yağmur yağabilir arkasından da dalga geçer gibi ceketinizi çıkarttıracak bir sıcak olabilir. Hal böyle olunca kendini koruma mevzuu biraz güç oluyor, hele de benim gibi yılın dört mevsimi şıpır şıpır ter döken birisi için. Cumartesi günü Dikmen Vadisi'nin efil efil esen rüzgarı benim ter içindeki sırtıma vurup buz gibi soğuttuğundan çiçek böcük görmek uğruna şehit olmasam da bir nevi gazi konumuna gelmiş bulunmaktayım. Bahar turu bana tutulmuş bir sol omuz, nefes aldıkça kürek kemiğimin altına saplanan bir bıçak, boğazımda yanma ve öksürük krizi olarak geri döndü. İlaç kürüne başladım, umarım sezonun son hastalığıdır. Herşeye rağmen yıkılmadım, ayaktayım:)

Çiçek, yaprak, çayır, çimen kontenjanından leylaklarım açtılar sonunda. Uzun zamandan beri ilk kez leylak mevsimini Ankara'da yaşıyorum. Baharlarım hep Antalya'da geçti, bir görsel şölendir Antalya baharı. Görmediğim, bilmediğim, duymadığım binlerce ağaç-çiçek açar her bahar ve ben Özdemir Erdoğan'ın şarkısındaki gibi "Her bahar aşık olurum Antalya'ya". Lakin onca çiçeğin ağacın içinde sadece leylak yoktur, iklim uymaz benim kâdim dosta, cılız cılız açan bir iki ağaççık dışında görünmez, ben de her bahar o iki cılız ağacın peşine düşerim sokak sokak. Bu baharsa darı ambarına düşmüş tavuk gibiyim, sokaklar bana bir görsel şölen. Her evin bahçesinden 2-3 leylak ağacı sarkıyor bizim semtte bile. Dolmuş-otobüs yolculukları bile keyifli hale dönüştü. Yayan yürümelerimde ise bir sağa bir sola bakıp çaktırmadan bir dal kopartıyorum. Her sokağa çıkışımda hırsızlama bir leylak dalı hakkım var, itiraz eden olursa blogumun adresini vereceğim, "pure officiale" yani, görevlendirildim:)) Fotoğraftaki de hırsızlamalardan biri, yeni Murakami kitabına başladım: "Sınırın Güneyinde, Güneşin Batısında". Murakami okumak dışında lavanta keseleriyle hemhâl olmaktayım, sayı 150 ye çıktı, az kaldı az. Yalnız makine gıcırdıyor yağlanması lazım, çalışırken kuyruğuna basılmış kedi gibi sesler çıkartıyor. Öyle serî ve hızlı dikiyorum ki yakında kaslı bacaklara sahip olacağım atlet gibi:)

Bugünlük bu kadar, birazdan lavanta keselerine malzeme almak için dışarıya çıkacağım, dönerken leylak yolmayı düşünüyorum bugünün hakkı olarak. Ne yapalım seviyorum leylakları, ha bir de sizi:))