BİR FOTOĞRAF

Dün öğleden sonra bilgisayar başında avarelik ederken garip birşey yaşadım. Çocukluğumun geçtiği mahallenin facebookta açılmış hayli faal bir grubu var, sayesinde birçok arkadaşımla yıllar sonra görüşme imkanı elde ettim. Grup üyeleri ellerinde olan eski fotoğrafları ekliyorlar zaman zaman, bugün o fotoğraflara bakarken gördüğüm bir fotoğrafla donup kaldım. Bir grup ortaokul öğrencisinin tam ortasında 9 yıl önce genç yaşta kaybettiğimiz, çok sevdiğim dayım yüzünde o hiç değişmeyen gülümsemesiyle zamanı durdurmuş gibi bakıp duruyordu. Tam da en çok didişip en çok gülüştüğümüz yıllar. Nerelere gittim bir bilseniz, gözümde neler canlandı. Ben henüz ilkokula başlamamışım, dayım orta 1 de, haylaz mı haylaz. Anneannemle bir süre birlikte oturduğumuz evin balkonundayız, büyük dayım elinde Gatenby'nin meşhur Mrs ve Mr Brown'lu ders kitabı ona İngilizce çalıştırmaya uğraşıyor. "A book, this is a book, what is this, it's a book" diye okuyup dayımın tekrar etmesini istiyor. Bizimkinin gözleri felfecir okumakta, gözü sokakta, söylenenler bir kulağından girip öbüründen çıkmakta, "gak-guk" edip duruyor. Büyük dayım ısrarcı, "A book..." diye inatla ezberletmeye çalışıyor. Bir, üç, beş bizimkinde hayır yok. Derken oynadığım bebeği bırakıp devreye giriyor ve tekrarlıyorum: "A book, this is a book.......". Büyük dayım gülerken küçük üstüme yürüyüp kovalamaya başlıyor beni.
Daha ne haylazlıklar yapıyor anlatılmaz; ayakta bisiklete biniyor, okuldan kaçıp minibüslerde muavinlik yapıyor, büyük dayımın viskisinden gizlice içiyor, onun gömleklerini kazaklarını izinsiz giyiyor, devamlı evin anahtarlarını kaybedip anneannemi deli ediyor, benim oyuncaklarımı saklıyor, örgülü saçlarımı çekiyor ama o kadar sevimli ki uzun süre kızmak mümkün olmuyor, şeytan tüyü var adeta. Hep dik duran saçlarını yatıştırmak için limon suyu sürüp gece yatarken kafasına çorap giyiyor. O hali çok komik oluyor, ben bakıp bakıp gülüyorum, hasılı dayım bir alem. Yaşı ilerlediğinde bile uslanmıyor; hep haylaz, hep çapkın, hep sevimli, hep karizmatik. Ne yazık ki çok erken kaybediyoruz onu, arkasında kocaman bir boşluk hiç dolmayan. Bugün o fotoğrafı görünce beni elektrik çarpmışa döndüren o boşluğun hüznü işte. Dilerim gittiği yerde huzura kavuşmuştur...

Bu duyguların ağırlığıyla "NEVER LET ME GO/BENİ ASLA BIRAKMA" filmini izlemeye başladım. Geçen yıl aynı isimdeki kitabını okumuştum, YKY Yayınları'ndan çıkan, Kazuo Ishigoro'nun yazdığı. İlginç bir konusu vardı ama açık söyleyim kitaptan bu denli etkilenmemiştim. Film beni adeta yere çarptı, özellikle son bölümlerinde. Ya ruh halim sebep oldu ya da gerçekten etkileyici bir film çekmiş yönetmen. Özellikle Carey Mulligan ve Andrew Garfield'in oyunculukları çok iyiydi. Konuyu bilmeme, filmin ağır temposuna rağmen soluksuz izledim diyebilirim. Sizlere de öneriyorum, izleyin bakalım neler düşüneceksiniz.

Böyle bir gündü Salı günü; bir fotoğrafın hüzne boğduğu, ardından da bir filmin hüznü yoğunlaştırdığı. Eh hergün laylaylom geçmiyor işte ne yapalım. Haydi, kalın sağlıcakla...