BİR DOLMUŞ ÖYKÜSÜ

Görsel: Buradan

İstek Nedukcuğumdan geldi, hem de peçeteye yazılı olarak, yanları şeritli station wagon dolmuş öyküsü istedi benden, onu kıracağıma dişimi kırarım daha iyi:)) Yıllarca çok kullandık bu dolmuşları, inip binerken iki büklüm olmak, özellikle arka koltukta iken preslenmek dışında kendimle ilgili çok özel birşey kalmamış aklımda ulaşım serüvenimle ilgili ama öyle bir anım var ki değme komedi filmlerine taş çıkartır. Yazılarımda da zaman zaman bahsettiğim rahmetli dayım bu anının başoyuncusu. Öyle çılgın bir ilkgençlik yaşamıştı ki anneannemi deli etmişti. Ortaokulu bitirince bizzat onun tarafından götürülüp Endüstri Meslek Lisesi'ne kaydı yaptırılmış, müdürün soyadının "Bezmez" olduğunu gören dayımın yorumu "Ben onu çabuk bezdiririm" şeklinde olmuştu. Gerçekten de normal bir öğretmeni bezdirecek öğrencilik yaşamasına rağmen bezdirmeyi planladığı müdürle o kadar iyi ilişkiler geliştirmişti ki adamcağız dayımın okuldan kaçtığını farkettiğinde başına bir iş gelmesin diye arkasından gizlice takip eder olmuştu. Bu okuldan kaçmaların çoğunda yine çok yakın dostluk kurduğu bir adamcağızın tıpkı yukarıdaki fotoğraftakine benzeyen dolmuşunda muavinlik yapardı. Sadece muavinlik yapmakla kalsa iyi, dolmuşun sahibinde nasıl bir güven geliştirdiyse çoğu zaman anahtar da dayıma teslim edilir, günün büyük bölümünde dolmuşu o çalıştırırdı. Halbuki ne ehliyeti vardı ne de yaşı tutuyordu. Yine böyle dolmuşun kendisine teslim edildiği günlerden birinde akşam saatine yakın bir karış suratla eve gelmiş, anahtarları bir köşeye atıp ne olduğunu soran anneanneme arabanın bozulduğunu ve bozulduğu yerde bırakıp geldiğini söylemiş. Anneannem zaten evhamlı bir kadın, bu durumdan rahatsız üstelik, koştura koştura yan apartmandaki bizim eve geldi. Dayımın emanet aldığı dolmuşun hayli ıssız bir yerde bozulduğunu ve orada öylece bırakıp eve geldiğini anlattı heyecanla. "Elin adamının arabasının başına bir iş gelecek, ben onu nasıl öderim" diyor başka da birşey demiyordu. Annemle babam biraz sakinleştirdiler onu, bu arada dayım ortadan yokolmuş, kimbilir hangi arkadaşıyla hangi aleme akmıştı. Evde kimse araba kullanmayı bilmiyor. Yapacak birşey olmadığını görünce bari anneannem o sıkıntıyla yalnız kalmasın diye annemle ben onun evine geçtik geceyi geçirmek için. Yatana kadar dizlerini dövdü, söylendi, ilendi ama bir çözüm üretemedi. "Elin adamının arabasının başına bir iş gelecek" diyor da başka birşey demiyordu. Yarın bir çare düşünürüz diyerek güç bela yatırdık. Sabah çok erken bir saatti annemin kahkahalarıyla uyandım, anneannemin tavana yakın penceresinin önündeki yüksek sedire tırmanıp dışarı baktığımda gördüğüm absürd bir film karesine benzeyen sahneyi hala unutmadım, ömrüm boyunca unutacağımı da sanmıyorum. Arabanın çalınacağından korkan anneannem sabah ezanı evden çıkmış, o saatte nereden bulduysa bir at arabası bulmuş, bozulduğu için dayım tarafından bırakılan arabanın yerini keşfetmiş, koskoca station wagon dolmuşu at arabasının arkasına bağlatmış ve palabıyıklı, meşin gibi esmer arabacının yanına hiç sırtından çıkarmadığı kumlu kumaştan gri pardesüsü, başındaki siyah başörtüsüyle bir aykırılık abidesi gibi oturarak evin önüne çektirmişti. Biz pencereden bakarken şoför mahallindeki(!) müstesna mevkiinden inip aradaki halatı çözdürdü ve sürücüyle pazarlığa başladı. Bir süre sonra rahatlamış ama hala dayıma kızgın söylenerek çıktı geldi, "Oh, hiç olmazsa gözümün önüne getirdim" diyerek. Dayıma sayıp döktüklerini ise buraya yazmayım isterseniz:)

Şimdi ne zaman bu dolmuşlardan bahsedilse ilk hatırladığım bu olay ve bu görüntüdür. Anneannemin de, annemin de, dayımın da öbür aleme göçtüğünü biliyorsunuz. Aslında fena halde meraktayım öbür tarafta da anneannemi endişelendirmeye devam ediyor mudur diye:))