PAZAR ÖZETİ

Antalya'daki balkonun kumruları ne alemde bilmiyorum ama Ankara'da, yan balkona kaçak gecekondu kurmuş bir çift besili güvercinimiz var. Babam bir vakitler o balkonda domates yetiştirmeye karar verdiğinde saksıları koymak için iki tuğlanın üstüne bir tahta parçası yerleştirmiş, sonra da orada o şekilde bırakmış, bizim güvercin ailesi de sığınak bilip yerleşmişler. Yazın başbelası temizlik şirketi geldiğinde bile kıyıp bozamamıştık yuvayı. Halen orada yaşamaktalar ve herbiri tavuk kıvamına ulaştı. Hatta yılbaşında hindi niyetine kesmeyi düşünmüştük ama biraz daha semirsinler Kurban Bayramı'nda keseriz diye şimdilik vazgeçtik:) Bu sabah pencereden baktığımda yan balkondan ön balkona gezmeye gelmişlerdi, fotoğraflarını çektim ama iyi çıkmadı, ben de evdeki daha gelişmiş diğer makineyle önceden çekilmiş artistik bir pozunu koydum birinin, güzelliğini göresiniz diye. Güzel olmasına güzel keratalar da bir de durmadan uçup karşı komşunun sardunyalarını didiklemeseler. Kadıncağız saksıların dört bir yanına sivri uçlu çöp şişler dizmiş konmasınlar diye ama nafile, engel tanımıyorlar.

Dün kızkardeşle buluştum öğleden sonra Ankamall'de. Evden çıkarken yoğun bir telefon trafiği ardından da çanta değiştirme telaşı yaşayınca cüzdanımı evde unuttuğumu tam metroya binmek üzereyken farkettim. Önce evdekileri arayıp düşürmediğimi teyit ettim, geri dönüp almayı gözüm yemedi. Ne yapsam diye düşünürken son anda çantayı açmaya üşenip paltomun cebine attığım 10 lirayı hatırladım. Metroya binecek para var ya gerisi Allah kerim diyerek aldım biletimi yerleştim vagona. Lakin tren bir türlü kalkmak bilmez, başladım senaryolar yazmaya; "İster misin bir ihbar alınsın, trende arama yapılsın. Cüzdan evde, kimlik cüzdanda, anlat anlatabilirsen derdini" diye kara kara düşünürken hareket ettik. Derin bir "oh" çektim ama karşıki dağlar yıkılmadı, pardon o "oh" değil "of"du zaten. Tam karşımda oturan genç kızın çizmelerinin benimkiyle aynı olduğunu farkedip şaşarken annesinin botlarının da benim evdeki botların aynısı olduğunu gördüm. Ortak zevklerimizin olduğu bir aileyle aynı metroda seyahat etmekten çok memnun oldum şahsen. Ankamall her zamanki hafta sonu kalabalığındaydı, her seferinde hafta sonu gelmemek için karar alıp akabinde aldığım kararı bozuyorum, istikrar yok istikrar:) Minik yiğenin gönlünü etmek için ilk durağımız oyuncakcı oldu ve evdeki sevimsiz yaratıklar ordusuna bir tane daha ekledik. Kahve içmeye girdiğimiz Tchibo'da görevliler canından bezmiş olacak ki kendi masamızı kendimiz temizledik ve küçük bardakta filtre kahve yerine kocaman bardakta latte içmek zorunda kaldık. Bir değişim için uğradığımız C.eyo mağazasında arkaya arkaya içeri giren tekerlekli sandalyeye mahkum gencecik iki kızdan kendimizce bir hayat dersi çıkarıp para çekmekten ziyade borsada işlem yaparmış gibi görünenlerin oluşturduğu bir bankamatik kuyruğuna dahil olduk ve uzun süre bekledik. Sonra ben Migros'a mantı almaya girdim. Ben yarım kilo diye ısrar ettim, tezgahtar bir kilo diye. Bunu geçen hafta da yapmıştı, inat ettim yarım kiloda ama kasaya gittiğimde onun da inat ettiğini ve 700 gram verdiğini gördüm. Zaten kızgındım, geçen hafta aldığım patlıcan salatası ekşimiş çıkmıştı ve söylediğimde limondan kaynaklandığını iddia etmişti. Geri dönüp kafasına atmayı düşündüysem de üşendim, mecburen kızkardeşten ödünç aldığım parayı bozdurdum:) Ankamall'de geçen zaman yeter deyip dışarı çıktığımda, karanlık, kirli ve soğuk bir Ankara akşamı başlamıştı. Metroda yolboyu babasına şımaran pembe paltolu, pembe çizmeli ufaklık kızı izleyerek geçirdim zamanı, eve ulaştığımda ise "Home sweet home" boyutlarına gelmiştim.

Of, yine kaçırmışım ipin ucunu, çok uzun olmuş bu yazı, yarım bırakana kızmıyor, sevgilerimi sunuyorum, tamamlayanlara ise "Pazartesinin okuru" ünvanını veriyorum:)

Not: Sevgili Elif, Nuran, Selma Er, Defne, Mavianne, Müge Polat, Özlem Öztürk ve Nur kartlarınız az önce posta kutumu şenlendirdiler. Herşey için çok teşekkürler, günümü güzelleştirdiniz...