"ŞİMDİ YAĞAN KAR DEĞİL, RUHUMDUR KAR YERİNE"*

Tanıştırayım: Dursun Kardiker, haute couture modacı. Giyimindeki uyumdan da anlamış olmalısınız. Sabah bizi ziyarete gelmiş balkona, elinde beresine uyumlu bir demet sarı çiçekle. Çok mutlu olduk ama sağlığını düşünerek içeri alamadık. Balkonda bizzat ağırladım kendisini, cafe frappe ikram ettim, bir de dondurma. Kış modası, kar kristalleri, ve Balkanlardan gelen soğuk hava üzerine muhabbet ettik, sık sık görüşmek üzere vedalaştık. Sizlere de çok selamları var.

Dün akşam yeniden başlayan kar ilerleyen saatlerde hızını arttırıp neredeyse tipiye dönüştü Ankara'da, geceyarısını epey geçtikten sonra dindi. Yukarıdaki fotoğrafı saat 23.00 sularında çektim, hızla yağmaya devam ediyordu fotoğrafta belli olmasa da. Kar insanı nasıl da mutlu ediyor, birden sokağın çehresi değişti. Kirli, çirkin ne varsa üstü örtüldü, ortalığı rüya gibi bir beyazlık kapladı. Karşıdaki yurtlarda kalan kızlar kendilerini dışarı atıp çığlık çığlığa kartopu oynamaya başladılar. Kimbilir belki de güney illerden gelmiş öğrencilerdi, ilk kez kar görmekteydiler. Bir grup genç geçti sonra birbirlerini kartopuyla ıslatmaya çalışarak, arkada kalan çiftse daha romantikti, kartopu oynamaktansa öpüşmeyi tercih ettiler şu gördüğünüz ağacın altında. Yol tenha, arabalar temkinli idi. Arada üstlerine kar öbeklenmiş şemsiyeleriyle tek tük insanlar geçiyordu. Kısacası kar huzur getirmişti caddeye ve ruhlara, en azından eriyip çamur haline dönene dek. Bense hayatımın en güzel kışlarına doğru bir yolculuğa çıktım; çocukluğuma, Ankara'da karın en güzel yağdığı yere, Yenimahalle'ye doğru gittim. Annemin bir kürek karı halıya serpip süpürmesinden sonra burun deliklerime dolan ayazla karışık kar rayihasına, halının parıldayıp canlanan tüylerine, anneannemin evinde camlardan giren kar ışığıyla uyanıp sobanın korları üzerine sarkıtılmış ızgaradan yayılan sucuk ve kızarmış ekmek kokusuna, kazara balkonda unutulmuş çamaşırların donup korkuluğa dönmüş hallerine, karda debelenmekten yorgun ayaklarıma, kartopu oynamaktan donmuş ellerime ısınırken batan binlerce iğneye, üzeri beyaz yünle çarpı işi işlenmiş kırmızı yünden iki parmaklı eldivenlerime, annemin hevesle örüp ısrarla giydirmek istemesine rağmen başıma asla takmadığım berelere, boynuma sarmadığım atkılara, karlı günlerde sınıfın penceresinden giren puslu ışığa, koridorlardaki su birikintilerine, en asık yüzlü öğretmenlerin bile karın yağdığı ilk gün dudaklarında uçuşan gülümsemeye, ayakkabılarımın üstüne kaymamak için geçirdiğim kalın çoraplara, yine de her sezon birkaç kez yinelenen düşmelerime, ardından mahcubiyetle karışık patlatılan kahkahalara, gece lapa lapa yağan karı seyrederken ışıkları söndürüp göğe yükselir gibi bir duygu hissetmelerime doğru farklı boyutta bir ziyaret yapıp geldim. O günlere dönmek artık mümkün olmasa da kar hiç sevmediğim Pazar gününe bile hoşnutlukla bir selam vermeme sebep oldu böylece. Sizlerin de Pazar gününüz sıcacık ve huzurlu geçsin...

*Şimdi yağan kar değil, ruhumdur kar yerine: Cahit Sıtkı Tarancı/Kar ve Ben