BİR OYUN İZLEDİM, ÖDÜM KOPTU:)

Bir ay öncesinden ilginç bulup bilet aldığım, Ankara Tiyatro Festivali kapsamındaki İran "Role" sözsüz tiyatro topluluğunun gösterisine gittim bugün. Akün Sahnesi'nde idi oyun, anılarımı canlandırarak girdim kapısından içeri. Öyle çok film izledim ki bu gençliğimizin en havalı sinemasında, sinema niteliğini kaybedip tiyatroya dönüştürüldüğünde çok üzülmüştüm. İlk kez bugün gittim tiyatro olalıberi oraya, itiraf edeyim beğendim, bir kere fuaye geniş, tuvaletler temiz, koltuklar eğimi hayli yüksek bir anfi düzeninde yerleştirilmiş, kısacası güzel olmuş. Tiyatro kapısında çantalarımızın aranmasına çok kızıyorum, üstelik güvenlik nedeniyle değil fotoğraf makinesi avlamak için yapıyorlar. Ben hep çantasında makine ile gezen bir insanım, tiyatroya gidiyorum diye de çıkaramam, nitekim evden çıkarken kocaman kara bir çorabın içine zulaladım, kimse de farketmedi. Ha fotoğraf çektim mi, çekmedim tabii ki, ben kurallara uyarım ama yanımdaki kadın alenen cep telefonunu çıkarıp gösteriyi başından sonuna kadar kameraya aldı. Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu derler buna. Üstelik saklamak gereğini bile duymadı, ekran ışığını gözüme soka soka çekime devam etti rahatsız olduğumu belirten bakışlar fırlattığım halde.

Fuayede oyunun başlamasını beklerken oturduğum bankta yanımdaki yaşlıca hanım sırt çantası benzeri bir çantayı hışırtılar çıkararak uzun uzun yerleştirirken bir yandan da bir melodi mırıldanıyordu. Neden sonra yerleştirme işini bitirip bana doğru döndüğünde Devlet Tiyatrosu'nun eski oyuncularından Gülgün K.utlu olduğunu farkettim. Sohbet ettik biraz, o seyircinin azlığından yakındı, ben insanların maddi durumu yetersiz dedim, kabul etmedi, şarkıcılara, türkücülere para buluyorlar ama dedi. Belki de haklıydı. Sonra oyunun başlama saati geldi, yerleştik yerlerimize. Salonun yarısından çoğu boştu. Oyunun adı “Where Is My Handkerchief Desdemona” ya da "Here Is My Handkerchief Desdemona" idi, zira internetle bültende yazılan birbirini tutmuyor, elimize tanıtıcı bir broşür veren de olmadı. "Mendilim Nerde Desdemona" veya "Mendilim Burda Desdemona" başladı ve kapkaranlık bir sahnede yatan bir ölü ve başında ölüm meleği benzeri iki kişiyle, leylağa benzeyen bir çiçeğin dikili olduğu saksıyı dizlerinin üstünde sürünerek taşıyan bir adam göründü. Hepsi de karalar giyinmişlerdi, sahne kapkara bir fon beziyle kaplıydı, tavana asılı kırmızı iplerin ucunda bembeyaz masklar sarkıyordu. Zaten oyuncuların yüzleri de masklıydı, ürktüm şahsen. Bir de yoğun bir duman efekti salıverdiler ortalığa, öksürüğüm azdı. Attım ağzıma bir pastil, hafif tırsak izlemeye başladım. Maskeli kapkara oyuncular gelip gidiyorlar sahneye, çiçek saksılı adam sahneye dik olarak girip çömelerek çıkıyor, bir mendil alışverişi sürüp gidiyor ismine uygun olarak. Tabii ortada bir mendil olunca kimi hapşuruyor, kimi gürültüyle burnunu temizliyor ve koluna siliyor falan filan. Arada dehşetengiz çığlıklar atıyorlar, ay bir garip oyun. Ben ne Desdemona bağlantısı kurabildim ne Othello, cehaletime verin. Shakespeare uzmanı var mı içinizde, Desdemona da müzmin nezle mi vardı da benim haberim yok, aydınlatırsanız sevineceğim.

Böyle böyle 45 dakika geçti, tam birşeyleri çözmeye başlıyordum ki oyuncular mendillerini yere serip maskelerini de üstüne koydular, oyun bitti. Selam verdiler, alkışladık ama ayıp olmasın alkışı olduğu çok belliydi. Ne diyeyim yine de emeklerine sağlık, ben de koca festivalde ne oyun seçmişim ama kendimi tebrik ederim...