ORNİTORENK Mİ? O DA NE?

Günboyu dilime takıldı şu yukarıda gördüğünüz hayvanın ismi: ORNİTORENK. Yok bu diz ağrısı yaramadı bana, abuklamaktayım. Oturdum ornitorenk, kalktım ornitorenk, yedim ornitorenk, gezdim ornitorenk. Kuaföre gittim saçımı boyatıyorum, adam soruyor: "Nasılsınız?" Neredeyse cevaben "Ornitorenk" diyeceğim, o derece yani. Sonunda indirdim Google'dan muhteşem görüntüsünü ördek gagalı mahlukatın, rahatladım. Bir tane alıp beslesem mi acaba, ya da Frenk'in yerine Müge'ye yollasam o beslese. Şirin ama değil mi? Canıım, adını ne koysam acaba, neyse Müge koysun nasılsa o besleyecek:)

Ornitorenk sabuklaması dışında sabah 9.00'da kendimi balkona attım. Niyetim sirenler çalınca saygı duruşunda bulunmak hem de caddenin o andaki durumunu gözlemek. Ben bunu hep yaparım, annemin mezarının başında Fatiha okurmuşcasına huzur verir bana bu ufacık saygı gösterisi. Ve bugün üzülerek gördüm ki o dakikada onlarca arabanın geçtiği, üç öğrenci yurdunun olduğu koca caddede ne insanlar, ne de araçlar siren sesine kulak bile asmadılar. Yalnızca 34 plakalı bir özel otomobil sağa çekti, içinden inen iki adam siren sesi susana kadar saygı duruşunda bulundu. Koca caddede iki adam ve balkonda kırmızı eşofmanı, taranmamış sabah saçları ile ben, trajikomikti sanki. Bunun lokal bir durum olduğunu düşünerek avunmaya çalışıyorum, diliyorum ki öyledir.

Dizim birkaç gündür daha iyice ya şımardım yine attım kendimi sokaklara. Önce saçlarımı boyattım. Benim saçlar paulownia ağacı gibi, ayda neredeyse üç santim büyüyorlar, 15 günde ayrım yerinden yaşımı ortaya çıkaran bir ipucu görünüveriyor. Üç hafta olmamışken gittim yeniden boyaya. Az konuşan, üstelik alçak sesle konuşan, üstelik pepeme olan ve bir de ağır işiten kuaförümle iletişim kurmam o kadar zor ki. Onun söylediğini ben anlamıyorum, benim söylediğimi o duymuyor. Neyse ki saç modelimi de, saçımın huyunu suyunu da öğrendi de fazla konuşmaya gerek kalmıyor. Saçım bir dahaki uzamasına kadar homojenize hale getirildikten sonra Tunalı Hilmi Caddesi'ne doğru bir yürüyüş yaptım ve bir aya yetecek kadar krapeli platine saçlı hatun gördükten sonra o yakınlardaki, kuzenlerimin cafe-barına uğradım. Kuzen dediysem benden hayli küçükler. Uzun zamandır görmediğim küçüğüyle karşılıklı çay içip hasret giderdik ve ben yüzüne baktıkça ölen dayımı görüp öyle hüzünlendim ki, benzerliği inanılmaz. Dayım benim ağabeyim gibiydi, hem yaş farkımız az, hem de uzun süre aynı evlerde oturduk, ne çok kavga ederdik küçükken. Bir ay sonra genç yaşta gideli 8 sene bitecek, ne diyeyim rahat uyusun. Anneannem ve annem bu dünyada olduğu gibi öbür tarafta da şımartıyorlardır nasılsa onu.

Efendim ortnitorenkli günü sonlandırırken hepinize sevgiler yollamaktayım...