FOTOROMAN YILLARI

Geçenlerde Lale "Fotoroman" adını verdiği bol fotoğraflı bir post yazmıştı. O gün düştü aklıma yeni yetmeliğimin tutkusu fotoromanlar. Ortaokulun ilk yıllarındaydım, hem mahalle hem sınıf arkadaşım olan, seneler sonra izini bulup kendiyle hala görüşemediğim sevgili Neru'nun hoş annesi, hem "Fotoroman" hem de "Hayat Resimli Roman" dergisi alırdı. Yanılmıyorsam Perşembe günleri çıkardı incecik, kenarları tırtıklı bir kağıda basılı, yalnızca kapağı renkli, diğer sayfaları siyah-beyaz "Resimli Roman" dergisi. Öğle saatine kadar zor sabreder soluğu Neru'ların kapısında alırdım. Bir bekle değil mi, evdekiler okusun hiç olmazsa ertesi gün iste. Olur mu, çatlayıveririm sonra meraktan. O zavallıcıklar da "daha biz okumadık" bile demeden (eminim ki Neru o saate kadar çoktan hatmetmiştir ama annesi için aynı şeyi söyleyemeyeceğim) elime tutuştururlardı henüz sayfaları örselenmemiş dergiyi. Sonra başlasın şenlik.

Aslında sanırım "Hayat Resimli Roman" dan önce yayına "Fotoroman" dergisi başlamıştı. O da siyah-beyazdı, hatta kapağı da. Daha kalın saman kağıda basılırdı ve boyut olarak da biraz büyüktü diğerinden. Dergide ilk yayınlanan fotoromanlardan birini hiç unutmadım Kahramanının adı "Çeçilya"-hatta soyadını bile hatırlıyorum: Çeçilya Arnaldi-idi ve şizofrenik bir tipti. Zaman zaman krizlere giriyor etrafındakilere zarar veriyordu. Bu tefrika fotoromanı ilkokuldayken yaz tatilinde gittiğimiz Niğde'de, annemin teyzesinin kocaman meyve bahçesinin ortasındaki küçük bağevinde okumuştuk merak ve heyecanla. Çeçilya'nın hezeyanları hepimizi etkilemiş olacak ki bu isim aile terminolojimize girdi. Deli dolu davranışlar gösteren herkese "Deli Çeçilya" denmeye başlandı. Büyük teyzem arada yaptığım çocuksu zıpırlıklar karşısında yüzünde hoşgörülü bir gülümsemeyle "Deli Çeçilya" diyerek sözde azarlardı beni. Yine ilk sayılarda tefrika olarak yayınlanan bir de roman vardı, bu resimsizdi. İsmini hatırlamıyorum ama kahramanları aklımda. Zengin, asil ve çok yakışıklı Rik Korderas (aynen böyle, okunduğu gibi yazılırdı), onun gelgeç bir ilişkiden doğan gayrımeşru kızı Leoni ve Leoni'ye mürebbiye olarak eve giren yoksul ama çok güzel Linn. Tefrikanın sonunu tahmin etmişsinizdir, fırtınalı bir ilişkinin sonunda Rik ve Linn evlenirler. Muhtemelen Barbara Cartland'ın Türkiye'de yayına giren ilk romanlarından biriydi ve ben hiç unutmadım.

Çok sonraları Cep Fotoromanlar çıktı, İtalyan işi. Off, ne yakışıklı, ne güzel tipler vardı o fotoromanlarda. Bu alemin olmazsa olmazı, yakışıklılar yakışıklısı Franco Gasparri ve upuzun düz saçlarıyla güzeller güzeli Paola Pitti. Michela Roc, Claudia ve Francesca Rivelli, duru güzelliğine hayran olduğum Katiuscia aklımda kalanlar. Neredeyse hepsi benzer konular işlerdi fotoromanların ama yine de her sayısına atlardık.

Bir de gazetelerin ekleri olurdu, onlarda genellikle Türk işi acemi fotoromanlar yayınlanırdı. Sabahları kapımıza Cumhuriyet gazetesi bırakan bir dağıtıcımız vardı, sonra işleri büyütüp gazete bayii açtı ve köyden erkek kardeşini de getirdi kendine yardım etmesi için. Ben yaşlarda, kavruk bir ergen olan delikanlının sanırım tam hayalindeki tiptim ki bir süre sonra kapıya atılan Cumhuriyet'in yanına, Hürriyet'in Kelebek'i, Tercüman'ın İnci'si gibi renkli ilaveler eklenmeye başladı isteğimiz olmadığı halde. Çocukcağız hayranlığına karşılık bulamadı ama ben hergün okuyacak birsürü gazete buldum sayesinde:)

Bu fotoraman mevzusu bitmez. Sizin sabrınızı zorlamadan ben bitireyim. Yukarıda fotoğrafını gördüğünüz beyaz leylak fidelerini bana Mine Hanım yolladı, yanında harika kokulu, doğal ipek sabunu ile birlikte. Dün günüm sayesinde ışıl ışıl oldu, mis gibi koktu. Buradan Mine Hanım'a nazik jesti için tekrar teşekkür ederken sizlere de Mineflora'nın sabunlarına ve bitkilerine bir göz atın derim. Kalın sağlıcakla...

"www.mineflora.com"


Üstteki görsel: Buradan