YETER Kİ GÜN EKSİLMESİN PENCEREMDEN*

Baharın yamulttuğu bünyeyi biraz doğrultmak ve dünkü uzun yürüyüş sonrası hamlamış bacaklarımı dinlendirmek için bugün evden dışarı çıkmadım. Ben bayılırım zaten evde vakit geçirmeye; kitap oku, bilgisayarla haşır-neşir ol, müzik dinle, amaçsızca odalarda dolaş, 4 aylık Ankara süresince unuttuğun bazı eşyaları görüp "Benim böyle birşeyim var mıydı?" diye şaşır, kahve iç, güneşli kanepeye yayıl, kısacası istediğin gibi takıl. Hasılı evde olmak güzeldir...

-Kendimi yataktan adeta kazıyarak kaldırdığım bölük pörçük uyunmuş bir gecenin ardından güne Ekmekçi'min benim için eklediği bu güzel leylak fotoğrafıyla başladım. Bu görüntüden sonra günün kötü geçmesi olasılık dışıydı zaten.

-Tost ve nescafe eşliğinde bloglar gezilip, çiftlikteki ekim-dikim işleri de tamamlandıktan sonra kitabımı alıp kıvrıldım kanepeye. "Aile Reisinin Kati Devrilişi"ni okuyorum birkaç gündür. Hâlâ deviremedik reis Mimoun efendiyi. Fas'tan Barcelona'ya taşındılar ama karısına yaptığı eziyetler son bulmadı bir türlü. Eli kulağında yalnız, çok geçmeyecek layığını bulacak gibi görünüyor, kitabın sonu geldi çünkü. İlk kez Fas'lı bir yazarın kitabını okuyorum ve çok sevdim, eğlenceli, akıcı, güldürürken düşündüren, fosilleşmiş gelenekleri sorgulatan bir roman, önerilir.

-Tabii ki kitap yalnız başına gitmez, okuma seansına müzik setinde dönen "İstanbul Senfonisi/Aşk" CD'si eşlik etti, hem de üstüste 3 kez. Göksel Baktagir'i ve kanununu dinlemeye doyamam çünkü.

- Kendime öğle yemeği için sağlıklı, az yağlı bir sebze yemeği yaptım. Dün pazardan alınmış tazecik kabaklar ve iki adet enginar soyulup iri iri doğrandı, 3-4 diş sarmısak ve 3 kaşık zeytinyağıyla kendi suyunda pişmeye terkedildi. Bu aralar uzayda kapladığım yeri biraz küçültmek niyetindeyim ayrıca sebzelerin doğal tadını almayı sağlayan basit pişirimli yemekleri sever oldum. Buna evde benim dışımda kimsenin itibar etmediğini tahmin etmişsinizdir.

- Yemek pişerken "White Ribbon" filmini izlemeye başladım. Bu yıl "En iyi yabancı film" dalında Oscar adayı olan bir Alman yapımı. Siyah-beyaz çekilmiş, kasvetli bir film. Zaten konusu da öyle ama çok beğendim. Film bitene kadar bütün çocukların yüzü yandaki afişte gördüğünüz oğlanın ifadesini taşıyordu. 1.Dünya Savaşı'nın hemen öncesinde bir Alman köyünde çocuklara gerek aileleri, gerek kilise tarafından uygulanan katı disiplinin onları nasıl suça ittiği çok güzel işlenmiş. İnsanı ürperten, bir o kadar da etkileyen bu filmi izlemenizi öneririm. (Filmin konusu pek iştah açıcı olmasa da ben pişen yemeğimi filmi izlerken lüplettim.)

-Tatlı niyetine (güya uzaydaki alanımı küçültecektim) bir adet yeni çıkan naneli Kitkat gofretini götürdükten sonra eşimin getirdiği domates fidelerini balkondaki saksıya diktik. Ankara'ya gidene kadar büyüyüp ürün vermesini ve salatamıza lezzet katmasını ummaktayız.

-Bozulan musluğu tamir için gelen sucuya kurban verdiğimiz vazomuzun kalıntılarını sucunun aile efradına içimden teşekkürler(!) sunarak süpürdükten sonra içindeki çiçekleri kurtarabildiğime şükrederek günümü özetlemeye oturdum. Aksiyon olmasa da film, kitap, CD üçgeninde hoş bir gündü, bünyeye iyi geldi. Bu kalbim kadar temiz blog sayfasındaki yazıma burada son verir, hayatın sarp ve dikenli yollarında karşınıza çıkacak tüm engelleri aşmanızı temenni ederim.

*"Yeter ki gün eksilmesin penceremden"/Cahit SıtkI TARANCI