UNUTULMAZ HEDİYE

Öğretmenliğimin ilk yıllarıydı, Öğretmenler Günü yeni kabul edilmiş ve kutlanmaya başlanmıştı. Sanırım ikincisiydi, okulun salonunda tören yapılmış sonra derslere kaldığımız yerden devam için sınıflara girmiştik. Sıraların arasında dolaşarak konuyu anlatıyordum ki önüme uzanan kolla irkildim. Kolun bir ucunda uyanık bakışlı esmer bir genç kız, öbür ucunda ise gazete kağıdına özensizce sarılmış yassı bir paket vardı. Şaşkınlıkla öğrencinin yüzüne baktığımda "Öğretmenler Gününüz kutlu olsun Hocam" diyerek paketi bana uzattı. "Teşekkür ederim ama ben bunu kabul edemem" dediğimde ise neredeyse ağlamaklı bir yüzle ısrarını sürdürdü. Öğrenciden hediye kabul etmeme yolundaki ilkemi bu yüz ifadesi ve paketin gazete kağıdına sarılmış zavallılığı nedeniyle bozup kerhen de olsa hediyeyi alıp teşekkür ettim.

Dersten sonra açtığım pakette bir çift dizüstünden lastikli, kalın naylondan kadın çorabı vardı, hayatımın hiçbir döneminde kullanmayacağım türden birşey. Arkadaşlara çorabı gösterip "Galiba yoksul bir öğrenciydi, kırmamak için aldım ama çok huzursuz oldum" dediğimde bir hanım öğretmen kızı ve ailesini tanıdığını, hiç rahatsız olmamamı, babasının tuhafiyeci olduğunu, çorabı da dükkandan alıp getirmiş olabileceğini söyledi ve beni rahatlattı. Çekmecelerden birinde unutulmaya terkettiğim çorap da zaman içinde tasfiye edilen eşyalar arasına karışıp gitti.

Aradan yaklaşık 20 yıl geçti. Laf arasında kayınvalidemden yaşadıkları kasabaya yeni bir cami hocası geldiğini ve karısının benim öğrencim olduğu haberini aldım ama ne ismi çağrışım yaptı ne de fazla önemsedim. Bu haberden bir süre sonra kayınpederimi kaybettik. Cenaze günü her taziye evinde olduğu gibi eşimin ailesinin evinde de acının eşlik ettiği yoğun bir koşuşturma ve kalabalık vardı. Mutfakta, başsağlığına gelmiş insanlara çay vs. yetiştirmek için uğraşırken içeriye esmer, iri yarı bir hanım girdi ve "Kolay gelsin Hocam, başınız sağolsun" dedi. Anladım ki bahsedilen cami hocasının karısı ve benim eski öğrencim bu ve tesadüf odur ki yukarıda bahsettiğim kişinin ta kendisi. Meğer baba mesleğini devam ettirip sahip olduğu minibüsle yakın köylere tuhafiye eşyaları pazarlamakta imiş. Biraz sohbet ettik, sonra birlikte kalabalık salona geçtik. Tam oturmuştuk ve içeriye yeni girdiğimiz için bakışlar bize çevrilip bir sessizlik oluşmuştu ki eski öğrencim bana dönerek herkesin duyabileceği bir sesle şöyle dedi:

"Hocam, hatırlıyor musunuz? Hani bir Öğretmenler Günü'nde size kimse hediye getirmemişti de ben getirmiştim. Siz de ne çok sevinmiştiniz değil mi?"

Hediyeyi hatırlıyordum da hayatımda bu kadar utandığımı hatırlamıyordum.

Siz siz olun eğer bir prensibiniz varsa kimsenin görünüşüne aldanıp ya da merhamet edip bunu bozmayın, yoksa yıllar sonra bile hiç ummadığınız bir biçimde size geri dönebilir, kabul ettiğiniz uyduruk bir hediye bile başınıza taş gibi düşebilir...

Not: Öykü Atölyesi için yazılmıştır.