NERELERDEYDİM?

Kaç gündür yazamıyorum, gerçi merak edip soran da yok ama ben yine de açıklayım sebebini. (Nasıl sitem ama?) Bloga uğrayamadığım 4 güne bir sürü şey sıkıştırdım, kimi güzel, kimi tatsız; bir blog arkadaşları buluşması, kuzenimin oğlunun sünnet yemeği, Acil Servis'te 7 saatlik bir gözlem yatışı ve arkadaşımın annesinin ölüm yıldönümü duasının toplantısı. Giderayak becerdim bunları yani.

Gülen son postunda bahsetmiş, Perşembe günü buluşup (Gülen, Çınar ve ben) sevgili Nalan'ı ziyarete gittik. Çok zevkli, sıcak ve neşeli bir toplantı idi, ayrıntıları Gülen'in blogunda bulabilirsiniz. Bu vesileyle buradan bizleri samimiyetle ağırlayan, güleryüzü ve neşesiyle kendimizi evimizde hissettiren Nalan öğretmenime teşekkürlerimi yolluyorum. Ben aslında o sabah yataktan hiç iyi kalkmadım, böyle halsiz, kırgın, yorgun ve keyifsiz bir halim vardı ama söz verdiğim ve daha sonra gidebilecek zamanım da olmadığı için katıldım toplantıya. Günboyu da bedenimde hep yolunda gitmeyen birşeyler var gibiydi. Dönüş için bindiğim metroda uyumamak için kendimi zor tuttum ve son istasyonda inince eve kadar nasıl yürüyeceğim endişesi taşıdım. Nitekim yol boyunca nefesimde bir daralma, çarpıntı ve hafiften bir göğüs ağrısı hissettim. Eve geldiğimde daha da artmıştı sıkıntım, evdekilerin "hastaneye gidelim" önerilerini geri püskürterek uzun bir süre direndim. Sonunda kızkardeşin "gönlünle gitmiyorsan 112 yi arayıp kapıya ambulans yollatacağım" tehdidine karşı koyamadım (yapardı çünkü) ve ailecek düştük Acil Servis'in yollarına. Acil Servis'e girenin Allah sonunu hayretsin, artık iyileşip mi çıkar, yoksa daha beter hasta mı olur, Allah korusun ölür mü, hepsi mümkün. Doktor odasının kapısında oluşmuş uzun kuyruğun ucuna dahil olup bir yandan "evde hiç olmazsa yatabiliyordum burada o şansım da yok, nereden geldim?" diye söylenirken bir yandan da ağlayan, inleyen, bağıran ayakta, oturur durumda ya da sedye üstündeki hastaları inceliyordum. Hasta yakınları başka bir alemdi, kuyruğun en sonunda olup içeri alınmadığı için doktoru ölümle tehdit eden, doktor güvenliği çağırdığında "güvenliği de öldüremem mi sanki" diye horozlananını mı ararsınız, içeri alınan hastanın başına 5 kişi birden girenini mi, sıraya aradan kaynak yapmaya çalışıp geri püskürtülenini mi? Hasılı trajikomik bir durum. Neyse sıramız geldi, girdik derdimizi anlattık, EKG'ler çekildi, kan ve röntgen tetkikleri yapıldı, bunların sonucunu almak için 2 saat ayakta beklendi ve sonunda ufak tefek ama pek cevval doktor hanım beni gözlem altına almaya karar verdi. Her ihtimale karşı damar yolumu açtırıp acil yatağına yatırdı ve burnuma oksijen maskesini dayadı. Sabahın 3 üne kadar ara ara EKG çekilip kan tahlilleri yapılarak yattım gözlem odasında. Sağ yanımda kavga sonucu kalçasından bıçaklanmış sumo güreşçisi kıvamında bir adam ifadesini alan polislere yiğeninin yardımıyla cevap vermeye çalışırken, sol yanımda epilepsi nedeniyle yatırılmış özürlü bir genç kız aralıksız, hemşirelere "doktor ablaaa", kısa boylu hastabakıcıya "küçük aaabiii", uzun boylu güvenlikçiye "büyük aaabiii" diye seslenerek gitme isteğini tekrarlamaktaydı. O kadar sinirlerim bozuldu ki geçmiş bulunan çarpıntım en üst düzeyde yeniden başladı ve elim ayağım titreyerek müthiş bir gerilim içine girdim. Sonunda doktorum belirgin birşey bulamadığını ve taburcu edeceğini söylemek için geldiğinde çarpıntımın seviyesini görünce yollamaktan vazgeçti. Sinirlerim bozulduğu için bu çarpıntının ortaya çıktığını söyleyince de bu defa psikiyatristin görmesini istedi. Ben o gümbür gümbür atan kalple hastanenin en ücra köşesindeki psikiyatri servisine ulaşmak için birsürü merdiven inip çıkarak, yokuşlara tırmanarak sarfattiğim eforla iyice nefes nefese kaldım. Gözlerini ovuşturarak uykusundan uyanıp gelen genç psikiyatrist doktor hanım 5 dakikalık sürede benim psikiyatrik haritamı çıkardı(!), sonra da en ağırından bir yatıştırıcı tableti ikiye bölüp dilimin altına yerleştirdi. Aynı engebeli yollardan yine gümbürdeyerek Acil Servis'e döndüm ve doktorum tarafından her ihtimale karşı ertesi gün Kardiyoloji Polikliniğine başvurmam önerisiyle uğurlandım. Sabaha karşı eve ulaşıp kendimi yatağa atabildiğimde neredeyse dünyanın en mutlu insanı olmuştum. Lakin doktorun dediğini yapmak için sabahın köründe kalkmak gerekti ve ben yatıştırıcının etkisiyle mahmur hastaneye gidip "24 saat içinde 2.kez muayene olamazsınız" sebebiyle geri püskürtüldüm. Rüyada gibi eve ve yatağıma geri dönüp günün ilerleyen saatlerine kadar başımı kaldıramadan yattım. Sonra da kendimi suya sokarak zorla ayılttım ve düğün yemeğine gittim. Bir gün önce çarpıntı ve nefes darlığıyla hastanede sabahlayan ben bir güzel oynayıp kurtlarımı döktüm, bu enerjiye kendim de şaştım kaldım.

İşte böyle dostlar, başıma bunlar da gelecekmiş. Macera bitmedi, evime gidince kendimi ciddi bir doktor kontrolüne almak niyetindeyim. Korkunun ecele faydası yok, gidelim incelettirelim neyimiz var, neyimiz yokmuş. Şimdi toparlanma hazırlıkları yapıyorum ve gözümde fena halde büyüyor, 4 ayda fena halde yayılmışım, ne nerede haberim yok. Evime hayırlısıyla bir ulaşayım bakalım, tebdil-i mekanda ferahlık vardır. Bu seferde aklım burada kalır ya, ne yapalım insan her istediğine aynı anda sahip olamıyor. Şimdi izninizle çamaşır makinesi durdu, gidip içindekileri asayım...