ARDINDAN...

4 yıl oldu sen gideli. 4 yıldır hiç çıkmadın ki aklımdan. Seni, güneşli bir Eylül günü acıların biraz dinsin diye radyoterapi için hastaneye götürüp orada ebediyen bırakıp geldiğimizden beri hep bir yanımız eksik. Hayat devam ediyor evet, torunların biraz daha büyüdü, hele küçüğü enikonu adam sınıfına geçti. Ne kadar istemiş, ne kadar sevinmiştin doğumuna, sana seslendiğini bile duyamadan gittin. Şimdi fotoğraflarına bakıp anlamını hiç bilemeyecek olsa da "annane" diyor, belki işitip mutlu oluyorsundur.

Herkes giderek sana benzediğimi söylüyor, oysa ben babamın kopyasıydım eskiden. Fotoğraflarıma baktığımda irkiliyorum bazen, sen gülümsüyormuşsun gibi geliyor elimdeki suretten. Doğanın bir oyunu galiba, yitirdiğiyle özdeşleştiriyor insanı. Bu kadar sana döndüysem eğer, neden hâlâ senin fotoğraflarına bakmakta zorlanıyorum, neden son zamanlarında içebildiğin tek şey olan elma suyunu hâlâ ağzıma koyamıyorum, neden bu satırları yazdığım, bir zamanlar senin olan evde hâlâ her köşede seni arıyorum? Çok sevdiğin "Kapıldım gidiyorum, bahtımın rüzgârına" şarkısını söylerken neden hep bir düğüm boğazımda? Duyduğum, gördüğüm şaşırtıcı birşeyi paylaşmak istediğimde neden ilk sen geliyorsun hâlâ aklıma, senden bahsederken 4 yıl sonra bile "Rahmetli" değil de "Kulakları çınlasın" demem neden?

Yerin dolmuyor anne. Bilirsin acımı değil sevincimi paylaşmaktan yanayımdır ama sensizliğimiz 4.yılını tamamlarken içimden geldi bu satırlar, beni duyarsın belki. Rahat uyu anne, sen ve tüm giden anneler rahat uyuyun...