İKİDE BİR 5 / 4 HAZİRAN

Kahvaltı sonrası kanepeye uzun oturmuş, Richard Yates'in "İyi Bir Okul" isimli kitabının son iki sayfasını okurken açık balkon kapısından gelen çirkin bir sesle kalktım yerimden. Eşek kadar bir saksağan balkon denizliğine pike yapmış, ağzında getirdiği tavuk kemiğini didikliyordu. Çöpten bulduğu kemiği yemek için neden bizim balkonu seçti anlayamadım, herhalde Kocam Bey'in diktiği biber ve çilek fidelerinin gölgesinde piknik yapmak istedi, beni görünce de kemiği bırakıp uçtu gitti. Az evvel baktım kemiği de götürmüş, maazallah ya biz yersek 😀Apartmanların arasında saksağana ilk kez rastlıyorum. Kurtuluş Parkı'nda bol miktarda varlar ama balkonlara kadar geldikleri hiç vâki değildi, tebdil-i mekanda ferahlık var dediler sanırım. Saksıları didiklemezlerse sıkıntı yok ama saksağan bu ne yapacağı da belli olmaz.

Gelen bayram ama hiç bayram havasında değilim. Tek hazırlığım çikolata ile lokum almak, onun dışında eski hamam eski tas. Etrafa bir baktım, sonra kafayı çevirdim, temizlik falan yapmayacağım dedim, ev anladı mı bilmiyorum, keyfi bilir. Daha şehirlerarası hazırlık yorgunluğumu üstümden atamamışken bir de bayram temizliğine girişemeyeceğim, ayak bileğimdeki ağrı hala geçmedi, belim dersen bir şey yapsa da ağrısam havasında. Çocuklar dışında gelen olmuyor zaten, onlar da bizden beis yok. Düşündüm de annemin sağlığında bayram öncesi kaos yaşardık. Annem evi kaldırıp indirirken babam bağırış, çağırış, bıktım bu temizlikten nidalarıyla eşlik ederdi. Aynı ölçüde bıkmış biri olarak ben bağıramadığım için cam ve yer silerek, toz alarak gönülsüz katkıda bulunurdum. Şimdi de içinde bulunduğumuz ev tipik sobalı Ankara evi mimarisiyle yapılmış zamanında. İç içe üç salona açılan iki oda. Hani şu camlı kapılarla bölünen, salon salamanje denilen özenti türden. Fransız'ız ya biz millet olarak 😂 Taşındığımızda o iç içe salonları bölen koca bir camlı kapı vardı. Geldiğimiz Yenimahalle'de bol ışığa alışkın olduğumuzdan ilk işimiz o kapıları çıkarıp loşlaşan salonu aydınlatmak olmuştu. Lakin kazın ayağının öyle olmadığını kış gelip de soğuklar başlayınca anlayacak, soba ile ısıtamadığımız koca salonu kapıları takıp eski haline getirecektik. El mahkum iç kısımda oturup caddeye bakan bölümü de çamaşır kurutmak için kullanacaktık. Zira balkona asmak mümkün değildi, ya donar ya da o yıllarda Ankara'nın başına bela olan kirli havadan dolayı kurumla kaplanırdı. Kışa denk gelen bir bayram öncesi babam kapalı bölümde duran koltuk takımını iç tarafa almamızı buyurdu, annem anında itiraz etti, orta düzeyde bir tartışma çıktı, akabinde babam grip olup ölmeye karar verdi. O somyanın birinde ölmeye yatarken biz annemle bayram temizliğine giriştik. Akşama kadar biz çalıştık, babam inleyerek, daha çok da uyuyup horlayarak katkıda bulundu. Temizliği bitirince annem beni kenara çekip "Gel şu koltukları taşıyalım, bayram üstü bir kavga daha çekemem" dedi. Zorlana zorlana babamın istediği şekle getirdik salonu. Son koltuğu yerine koyar koymaz babam ölmekten vaz geçti, gözünü açıp somyada doğruldu ve şöyle dedi: "Gözümün arasından sizi dikizliyordum, hele taşımasaydınız sorardım size". Anında da iyileşti 😀 Yıllar sonra Ankara'ya doğal gaz geldi, babam önce "Kat kaloriferi falan yaptıramam, hiç ısrar etmeyin" şeklinde bir girizgah yaptı, bu lafın üstünden bir ay geçmeden de apartmandaki ilk kat kaloriferi bizim eve yapılmıştı. Babamın adetiydi, önce itiraz etmeden hiçbir şey yapmazdı. Her seferinde de annesinin bulaşık makinesi mi vardı, otomatik çamaşır makinesi mi vardı, anası da doğal gazla mı ısınıyordu şeklinde ölmüş anasına bir şefkat gösterisi yapıp ardından eyleme geçerdi. Kısacası babam itiraz etti mi anlayın ki o işin olacağı kesindi 😂

Bu eski hikayelerle bayram üstü her ikisini de rahmetle anmış olayım, en çok bayram günlerinde özleniyor büyükler. 

Dün sipariş ettiğim ama dar gelen bir ayakkabıyı iade etmek için kargoya gitmek üzere evden çıktım. Daha önce uğramadığım bir şube idi, yürüdüm de yürüdüm, hiç girmediğim sokaklara girdim ve yaşlı ama mağrur, cami yıkılsa da mihrap yerinde apartmanlar gördüm çiçekli bahçeler içinde. Ankara bu, sokaklarda ummadığınız sürprizlerle karşılaşabiliyorsunuz, şu mozaikli balkon gibi, eskilerin estetik anlayışı çok daha karakterli ve üst düzeymiş:

Bir zamanlar uğrak yerimiz olan Zafer Çarşısı ise tadilatta. Sahafları, kitapçıları ve bazı dükkanları geçici olduğunu düşündüğüm küçük barakamsı bölmelere taşımışlar açık havada. Önüne de şu Hitit Güneş Kursu dikilmiş, çok sevdiğim bir semboldür:

Arka tarafında da yere yatırılmış devasa bir tane daha var, orada o şekilde kalması biraz manasız geldi, muhtemelen tadilat bitince başka bir yere taşınacaktır. 

Dünkü uzun Ankara sokakları yürüyüşü ayak bileğimdeki ağrıyı hoplattı, bugün o nedenle oturuyorum evde, yazıyı bitirince geçen bölümünü kaçırdığım ve artık kabak tadı veren "Kral Kaybederse"yi izleyip sezon finali yapacağım.

Bugünlük bu kadar, bayramın ilk günü görüşmek dileğiyle...