İKİDE BİR 4 / 2 HAZİRAN

Ankara'ya geldiğimiz gün bizi karşılayan güneş ve güzel hava, "O reklamdı canımcığım" diyerek çekti gitti. Çarşamba'dan bu yana puslu, bulutlu, öğleden sonra yağışlı, ikindi üstü güneşli, gece sağanaklı saçma sapan günler geçiriyoruz. Perşembe günü örneğin, Meteoroloji'nin öncesinde pırıl güneşli bilgisi verdiği ve o nedenle açık havada arkadaşlarla bir buluşma düzenlendiği gün gökten Allah ne verdiyse indi. Üstelik Binicilik İhtisas Kulübü denilen bir mekanda buluşulacaktı ve ben ömr-ü hayatımda ne duymuş, ne de gitmiştim (ömr-ü hayatım demenin yanlış kullanım olduğunu biliyorum ama canım istedi öyle kullanmayı, seviyorum işte, var mı diyeceğin 😀) Atlı Spor Kulübü'nü biliyordum, gitmişliğim vardı, hatta aynı yer sandım önce ama değilmiş. Riske girmektense taksiye girmeyi tercih ettim. Taksi gitti de gitti, döndük baktık ki bir arpa boyu yol gitmiş, üstelik şoför de bilmiyormuş mekanı, bana soruyor. Bilsem taksiye mi binerdim emmoğlu? Neyse Atlı Spor'u geçtik, Türkeş'in mezarını geçtik, şoför döndü, "Daha ne kadar gideyim hamfendi, bundan sonrası Saray" dedi. Ne yapsak derken baktım bir at kafası karşımızda, "Herhalde buradır" dedi ve indirdi beni. Navigasyon kullanmayan şoförlerden sakınınız. At kafası levhasının yanından içeri kıvrılacaktım ki "Üyelere mahsustur" tabelası gördüm. Ee ben üye değildim, mahsus selam edip yola devam ettim. Bir yandan da yağmur ve acaip bir rüzgar başladı. Saç-baş uçuyor, şemsiye de açılamıyor haliyle. Saray'a doğru devam ettim, bahtıma ne çıkarsa diye ve derken bir at kafası daha göründü. Bu seferki at üyelere mahsus olmayan atmış, aradığım mekanı buldum anlayacağınız. Binicilik Kulübü Tesisleri'ne navigasyonsuz gelmiş bulundum. Lakin gideceğim restoran 500 metre kadar içeride, yağmur ve rüzgar yağmaya ve esmeye devam ederken ceketimi kafama örtüp devam ettim. Sonunda vuslat. Esasen üzeri çardaklı çok güzel bir yeşil alan var ama her yer ıslak, mecburen buluşma iç salona alınmış. Olsundu, sonunda erişmiştik ya menzile, iç-dış farketmez. Yağmurun çilesini buluşma ortamı unutturdu ve güneşli bir havada yeşil çimenlere yayılmak üzere tekrar gelmeye karar verildi.

Dün derseniz güya kız kardeş gelecekti, bir yerlerde kahve neyin içip hanek edeceğidik. Aynı Perşembe gibi bir hava sabahtan gösterdi yüzünü. Puslu, bulutlu, sağanaklı, çişentili ve derken ikindi üstü güneşli. Kız kardeş gelmekten caydı yağmur nedeniyle, ben de bütün günü "Sefiller" dinleyip Irmak Zileli'nin "Şimdi Buradaydı" kitabını okuyarak geçirdim. Daha da devam edecektim ama pencereden göz kırpan güneş aklımı çeldi. Balkonda çilek ve domates fidelerini sulayan Kocam Bey'e gidip, "Haydi yürüyüşe" dedim. Dünden razıymış, hemen hazırlandı ve sezonun ilk Kurtuluş Parkı teftişini yaptık. Yağmur sonrası yeşiller coşmuş, pek keyifli bir yürüyüş yaptık:

Mürver ağacının çiçekleri solmaya yüz tutmuş, atkestanesinin çiçekleri ise tamamen solmuş, dikenli minik kestaneler görünmeye başlamış.

Kırmızı ile yeşilin uyumu doğada ayrı güzel duruyor.

Parktan ayrılmadan bir karahindibaya "Püf!" demesem aklım ve hatrım kalırdı 😊

Akşam CSO Tarihi Salon'da şöyle bir etkinliğe biletim var, umarım yağmura yakalanmadan ulaşırız.