SALI SALLANIR / 9 KASIM

Antalya'ya pazartesi günü sonbahar gelmişti, dün geri gitti. Bir süre daha pastırmaları kuruturuz sanırım. Bu şehre belli olmuyor. Öğretmenlik yaptığım yıllarda, okul bahçesinde yaptığımız 10 Kasım anma törenlerine poyraz nedeniyle dişlerimiz takırdayarak iştirak ederken aynı yılın 24 Kasım'ında sıcaktan bunaldığımız vâkidir. O yüzden sonyaz günlerinin tadını çıkarmaya bakalım.

Gelgelelim dün yaptığım yürüyüşten hiç tat almadım. Şehre bir şeyler olmuş sanki, tadı kaçmış, kirlenmiş, eskimiş gibi, canım sıkkın döndüm çok sevdiğim mekanlardan. Oysa hava çok güzeldi, ne yakıyor, ne üşütüyordu ve gökyüzünde pamuk pamuk bulutlar kümelenmişti:

Yıllar önce ilk kez Antalya'ya gelip kampa katıldığımız Sağlık Koleji'nin yıkılmasından sonra yerine yapılan parkta mola verdik biraz, manzara seyretme niyetiyle, şehrin en güzel görüntülerini sunar:

Şu, burnun ucundaki sivilce misali yükselip silueti bozan otele gıcığımı her daim belirtiyorum, burada da anmadan geçemeyeceğim. 

Gelgelelim bunca güzel manzarayı sunan park tam bir mezbeleliğe dönüşmüş. Boşaltılmış kir-pasak içinde havuzlar, yerlerde çöpler, niye bu kadar bakımsız çözemedim, manzaraya bak, gerisini boşver diyorlar herhalde. 

Sonra devam ettik, tramvay saatini kaçırdığımız için tabanvayla gidiyorduk şehrimizin en eski ve bir zamanların en havalı parkına. Karşıdan gelen 10 kişiden 8'i yabancı idi ve Türkçe'den ziyade Rusça duyuluyordu ana caddemizde. Yanlış anlaşılmasın ırkçı falan değilim, sağlıklı yaşam standartları sağlandıktan sonra mültecilere de asla karşı olamam ama bir aydır şehirde gördüğüme göre bu işin şirazesi biraz kaymış, iş mülteci kabulunden çıkmış, maddi gücüne güvenen Antalya'ya koşmuş. Ne diyor şarkı: "Yeşillikler, mavilikler Antalya'da hoş/Dost ellere, kardeşliğe Antalya'ya koş". Turist olarak kastedilmişti ama ne diyeyim. Pek iç açıcı bir durum yok yanisi, kiralar ve ev fiyatları da uçmuş ki hem nasıl.

Derken başımı yukarı kaldırdım ve Saat Kulesi'ni gördüm. Ne zamandır restorasyondaydı, çevresi örtülüydü. Tepe kısmı açılmış, bir kubbe ve alem eklenmiş. Bildiğimiz hali böyle olmayınca önce biraz panikledim, yine saçma sapan bir restorasyona kurban gitmiş diye düşündüm ama eve gelip internette araştırınca Kule'nin ilk halinin böyle olduğunu, 1930'larda kubbenin fırtınada uçtuğunu ve onun yerine dendan denilen kale burçlarının yapıldığını okudum, şimdi orijinal haline döndürülüyormuş ve yakında açılacakmış. Haydi bakalım, bekleyip göreceğiz:

Görsel: Buradan

Bir hayal kırıklığı da parka ulaşınca yaşadım.  Bugün bende mi bir tuhaflık vardı, algılarım mı açıktı bilmiyorum, her şeye olumsuz tarafından baktım galiba. Karaalioğlu Parkı Antalya'nın en eski ve en ünlü parkı diyebiliriz. 1975'de ilk kez Antalya'ya gelip bu parka girdiğimizde rüya görüyorum sanmıştım. İç Anadolu'dan ilk kez Akdeniz'e inmişler olarak bitki örtüsü ve parkın dizaynı aklımızı başımızdan almıştı. Girişteki içinde ikamet edilen güzel evlere, palmiyelere, çeşitli sıcak iklim ağaçlarına, rengarenk çiçeklere, miradorlardan görünen denize ve heybetli Beydağları'na bakakalmıştık. Sonra şehre yerleştiğimde uzun süre en sevdiğim mekan olma özelliğini korudu, oğlum oranın çocuk bahçelerinde, çeşitli oyuncaklarında büyüdü, biz hafta sonlarını denize nazır çay bahçelerinde geçirir olduk. Festival zamanları kurulan çarşılardan alışveriş ettik. Sonra başka parklar açıldı, şehir büyüdü, burası eski cazibesini yitirdi, yakınımızda daha güzel mekanlar açılmıştı. Yine de çok severim ama bu sefer canım sıkıldı. Çok bakımsız, girişte, tam Kaleiçi'nin başlangıcında bir inşaat yapıldığını gördüm, bildiğimiz beton bir yapı, nedir, ne amaçla yapılıyor bilemedim ama orada bir inşaatı yadırgadım. Park gayet bakımsız. Yoruldum, bir kahve içmek için dışardan çok sevimli, bol çiçekli görünen bir cafeye oturduk, ılık, neredeyse soğuk bir kahve içtik. Bunu belirttiğim garson fincana dokunup doğruluğundan emin olmak istedi, "buyur iç de içinde kalmasın" demek istedim, hasılı sitemimizi de kimse kaale almadı, gidilmeyecek mekanlara bir isim daha ekledik. Birazcık özenle daimi müşterisi olabileceğimiz güzel bir mekan böyle böyle müşteri kaybedip kapanma yoluna gidiyor. Bir çeşit şımarıklık sanki bu Antalya cafelerinde sık görülen. "Manzara verdik, daha ne istiyorsunuz" der gibi. 

Yorulduk, gökteki pamuk bulutları da dağıttık, artık eve dönelim dedik, bir güne bu kadar can sıkıntısı yeter. Tramvay durağına yürüdük, maskelerimizi taktık ve bindik. Tramvaydaki tek maskeliler olarak ilginç bakışların hedefi olduk. Yorgunluğumuzu ve açlığımızı mahallemizin pidecisinde giderip evimize konuşlandık şükür. 

Antalya'da sonbaharı erken karşılayan ağaçlar çınarlar ve incirler, yerdeki yapraklar hep onlara ait, geri kalanlar hâlâ yeşil, çiçekler hâlâ rengarenk, alttaki fotoğraf Müze bahçesinden: