KASIM / 15 KASIM

Kasım ayını yarılamışken düşündüm, ben bu ayı hiç sevmezdim diye. Aylara bir rütbe verecek olursak Kasım bir devlet dairesinin bodrumundaki arşivde, siyah kollukları dirseğine kadar takılı, yakın gözlükleri burnuna düşmüş, emekliliği yaklaşmış, ışıksız ve nemli bodrumda çalışmaktan benzi solmuş bir arşiv memuru olabilirdi derdim hep, ta ki emekli olana kadar. Hayatının ilk gençliği bozkırda geçmiş, kasım ayında paltoyu sırtına geçirip Ankara'nın kirli havasını soluya soluya, yapraklarını dökmüş ağaç iskeletlerinin arasından, şehrin griyle bezenmiş dekoruna bakarak okula gidip gelmiş, evde de soba sıcaklığına sığınmış biri olarak Kasım'ı sevmemem doğaldı. Yegane kış ayı Kasım mıydı diyeceksiniz ama Aralık yılbaşı süsleriyle ortamı parlatır, Ocak'a doğum günüme evsahipliği yaptığı için iltimas ederdim. Şubat dersen kısacıktı, göz açıp kapayana kadar geçerdi, hem ardı da bahardı zaten. Bilen bilir Ankara sonbaharı Eylül sonu ve Ekim'de yaşar, Kasım'da kış kendini göstermiştir çoktan. Hakkını yemeyeyim bozkır da olsa sonbaharı pek güzeldir başkentimizin. Şimdi diyeceğim şu ki emekli olup dünyaya özgür gözlerle bakmaya başladığımda, vaktimin tamamı kendime ait olduğunda keşfettim Antalya'nın Kasım halini. Hiç öyle arşivde unutulmuş evrak memuru havası yoktu, bir plazanın üstü katlarında konuşlanmış beyaz yakalı olmasa da güzel sanatlar alanında çalışan, sıcak kanlı, orta yaşlı bir eleman rahatlıkla olabilirdi, hemen bir kademe değişikliği yaptım ve aldım Kasım'ı yukarılara. Artık seviyorum kendisini, keşke yakınlardaki tatsız olayı da yaşamasaydık ama  yeterince üzülüyoruz zaten bir de burada deşmeyeyim. 

Geçen haftanın günlerinden birinde güneşli ve pırıldak havayı görünce yürüyüşe çıktık. Antalya'nın mebzul miktardaki parklarının çoğunu birkaç kez tavaf edince cadde boyu yürümeyi teklif ettim Kocam Bey'e. Lakin caddenin sonuna gelince Varyant'ın ötesinden görünen manzaranın cazibesine dayanamadım ve "Haydi" dedim, "Beachpark'a inelim". Yapraklarını döküp boncuklarıyla kalmış tesbih ağaçlarının ve sararmaya başlamış çınarların gölgelediği yaya yolundan keyifle ilerliyorduk ki:

Islak bir zemine atılmış bir meyve kabuğuna basmamla kendimi yerde bulmam bir oldu. Islak zemin de, meyve kabuğu da gayet küçüktü ama bana yetti kaymam için. Normal şartlarda da çok düşen bir insanım çocukluğumdan bu yana ama eskiden acı verseler de Cevriye ve Tevriye organikti, yerlerine taşınan kiracılar emanet, buluttan nem kapıyorlar. Ödüm koptu, üstelik sakınılan göze çöp batar hesabı kası yırtık kolumla, arızası en çok olan sol dizimin üstüne iniş yaptım. Düşmek tamam elimde değil de, kalkmam çok sıkıntılı. Dize basamayınca insan yerden kalkamıyor arkadaşlar, eskiden biri dese inanmazdım. Ters dönmüş kaplumbağa gibi debelendim. Hatta önce biraz oturdum düştüğüm yerde, kadıncağızın biri yardıma geldi, dedim "Sağolun, ben nasıl kalkacağımı planlıyorum, yardımın faydası olmaz". Neyse sonra çeşitli artistik patinaj hareketleri ve Kocam Bey'in yardımıyla doğruldum. Sağı, solu yokladım, abartılı bir ağrı yok. Yakındaki cafeye girip oturduk biraz toparlayım diye, neyse ki korktuğum olmadı. Bir miktar kas ağrısıyla atlattım. En ufak bir dikkatsizliğe gelmiyor, kırmızı ışık yanmadan bütün arabalar duruyor olsa da karşıya geçmem, hızlı yürümem, yüksek basamaklara yanaşmam ama minicik bir su birikintisi yaptı yapacağını. Devamlı başım önümde de yürüyemem ki kardeşim. Neyse iyiyim, bir sorun yaratmadı ama günümün canına okudu.

"The Crown" dizisinin 5. sezonunu 10 bölüm tekmili birden izleyip bitirdim. "Benim Güneşli Maad'ım" isimli bir anime seyrettim MUBİ'de, ki çok güzeldi. Biraz neşeli bir şeyler izleyeyim diye kanallardan birinde başlayan "Güzel Günler"i aldım listeme. Hep aynı konular, hep aynı oyunculuk ama biraz kafa dağıtmaya da ihtiyaç var. TV'de değil yayın gününden sonra nette izliyorum, sıkıldım mı kalkıyorum başından. Elimde Defne Suman'ın "Saklambaç"ı var, ardından da aynı yazarın son kitabı "Çember Apartmanı" ile devam edeceğim. Bugünlük bu kadar, kalın sağlıcakla...