KOŞTUR LEYLAK KOŞTUR, YÜRÜ LEYLAK YÜRÜ / 3 AĞUSTOS

Paldır küldür geçen bir günün sonundan bildiriyorum. Esasen dün öğleden sonra başladı faaliyet. Daha önce de yazmıştım, aşının hatırlatma dozunu mümkün olduğu kadar geciktirmek niyetindeydim, lakin yakın çevremden aldığım onlarca Covid haberi ve hastaneye ağzını burnunu açarak girenleri, her gün caddeden geçen dolmuştaki maskesizleri görünce fikrimi değiştirdim. Dün Hacettepe Hastanesi'nde randevumuz vardı. Bir saat kala yola düştük, eve yakın sayılır hastane, yürümeye karar verdik. Yolda Bilgeveannesi telefonla aradı ve güneş altında yürüdüğümüz için biraz sitem etti, "Antalyalı olduğumuzu unutuyorsun" dedim, gülüştük. Ah benim canım arkadaşım, hep kollar beni. 

Aşı merkezini ulaşılabilecek en uzak yerde düzenlemişler, güneşin altında yokuşu tırmandık terleye terleye, hastaneler fena izdiham. Aşı yapılan yerdeki kalabalığı görünce ödüm koptu sıra bekleyeceğiz diye, meğer o kalabalık merkezin önündeki polikliniğe aitmiş. Aşı yaptıran bir bizmişiz. Odada iri kıyım bir adama tetanos aşısı yapılıyordu, onun bitmesini bekledik, sonra da 6. çipimizi taktırdık. 15 dakika bekleyin dediler ama o uyarıyı baştan beri hiç kâle almamış çipçiler olarak yolumuza devam ettik, buraya kadar geldik, bari Hamamönü'e gidelim dedik. Hamamönü de sıcaktı ama en azından ağaçlar gölge yapıyordu. Tenha ve gölgelik bir cafeye yerleşip kahve istedik. "Gönül ne kahve ister ne kahvehane, gönül dinlenmek ister, kahve bahane" diye şiirim geldi. Şu aşağıdaki, Tacettin Camii ve Mehmet Akif'in de yaşadığı Tacettin Dergahı'nın tam karşısında olana:

Kahvemizi höpürdetip yeterince dinlendiğimize kanaat getirince kalktık ve kaldığımız yerden yürüyüşe devam ettik. Yolun büyük bölümü Kurtuluş Parkı'nın içinden geçiyordu, bu yüzden kendimizi mes'ud hissettik 😋 Hazır parka girmişken bari tartan pistte iki tur atalım dedik ve başladık tempolu yürümeye, sanki aşılanan ve güneşte yürüyüp yorulan biz değilmişiz gibi:

Kahramanlık eve kadar sürdü, ev kılığına girip dezenfeksiyonumuzu da yapınca attık kendimizi kanepelere. Aşı bu defa ufaktan kol ağrısı dışında bir sıkıntı yaratmadı, acaba su mu enjekte ettiler 😀 Her neyse onun da plasebo etkisi vardır 😀

Gece yattıktan kısa bir süre sonra dışardan bir çarpma sesi, ardından bağırış çığırış, koşuşturmalar gelince balkonlara attık mahallecek kendimizi. Bizim cadde sürekli vukuat çıkarır. En sakin zamanında sürücüler birbirine bağırır, arabalar kaza yapar, motorlu kuryeler patpatlar, düğün konvoyları ortalığı velveleye verir. Sık sık polis çevirme yapar, siren sesleri, telsiz sesleri uyutmaz insanı. Bu defa bir kadın sürücü arabasıyla kaldırımdaki küçük trafoya çarpıp devirmiş, kaldırım taşları parçalanmış ve arabadan dumanlar yükselmeye başlamış. Birkaç kişi elinde yangın söndürme cihazlarıyla arabaya köpük sıktılar. Sürücü kadını bizim apartmanın önünde yere yatırmışlar, kadın şokta. Bir yandan da "Arabam, arabam" diye sızlanıyor. Atleti ve cıbıklı picamasıyla sokağa fırlamış göbekli amcanın biri de onu teselli ediyor sözde: "Canını kurtardığına şükret, mal önemli mi?", Yav önemli tabii, kaskosu da yoksa neylesin kadıncağız, arabada epey hasar var. Trafoda epey hasar var, onu da ödetirler kesin. Bu arada çarpma yüzünden bizim sıradaki apartmanların elektrikleri gitti. Derken iki tane koskoca itfaiye aracı geldi, olay yerine şerit çekildi. Ardından na-ni na-ni ambulans. derken polis arabası, tam bir curcunaya döndü ortalık. Kadıncağız ambulansa alındı, itfaiye araba için çekici istedi derken daha fazla dayanamadım gidip yattım. Neredeyse sabah olacaktı zaten. Sabaha karşı araç çekilmiş, trafo tamir edilmiş, elektrikler de gelmişti. 

Bugün yine hastane, banka dolaştık durduk. Eşimin göz kontrolü vardı, ardından artan promosyonlardan nasiplenmek için bankaya uğradık, bir-iki alışveriş yaptık ve eve kendimizi dar attık. Öyle bir uyumuşum ki kendime zor geldim. Bu günü de böyle geçirdik bakalım, gerisine ya kısmet. Ağustos hızlı başladı 😀