HASTANE GÜNLÜĞÜ 5

Dün akşam itibarıyle taburcu olduk. Babam oldukça iyi, umarım böyle devam eder. Dikiş aldırma ve kontrol için yine hastane ziyaretimiz olacaksa da evde olmak şahane.

Asansör önünde dakikalarca dikilip yine de binmeye muvaffak olamayarak 9. kat merdivenlerini tırmanmayı, hoparlörden gelen "asansör yukarı yönde hareket etmektedir" diye biteviye söylenen mekanik kadın sesini, kahvelerin ekşimsi tadını, günde üç defa kapıda görünen maskeli, boneli yemek dağıtıcılarını, her ara öğünde sunulan kireç tadındaki yoğurdu, diyabetli hastaya neredeyse günaşırı çıkan pirinç pilavı, bezelye, havuç salatası bileşiminden oluşan karbonhidrat bombası menüyü, dezenfektan kokusunu, idrar dolu sonda torbalarını, deli gibi yanan kaloriferleri, esasen güzel olan ama hastane duvarına yerleşmek talihsizliğine uğradığı için bakmayı bile canımın çekmediği seramik panoları, gece zorla açıp sabah bir türlü kapatamadığım refakatçi koltuğunu, gözümün içine giren sabah güneşini, başka zaman olsa bayılarak seyredeceğim kıpkızıl gün batımını, uykusuzluktan yanan gözlerle kitap okumaya çalışmayı, merakla oda kapısından bakan refakatçileri, kısacası hiçbir şeyi özlemeyeceğim. Umarım onlar da bizi özlemez. Cümleten sağlıklı günler diliyor, arayana, sorana, merak edene, ziyarete gelene, telefon edene, mesaj atana, yorum bırakana, yardımıma koşana iyi ki varsınız diyor, çok teşekkür ediyorum...