HAYAT İŞTE, NE YAPACAĞI BELLİ OLMAZ

Aslında size geçen hafta zeytin toplamak için gittiğimiz kasabadaki şu güzelliklerden bahsedecektim:

Bu şirin keçiden,

Bulutun, jet izinin, ağaç formunun birbirine karıştığı bu pastoral görünümden,

Ve topladığımız yeşilli-karalı zeytinlerden. Gel gör ki evdeki hesap çarşıya uymadı. Babamın rahatsızlanıp hastaneye yattığını duyunca apar topar İzmir'e yollandık. Hayli endişeli bir yolculuk olduğunu tahmin etmişsinizdir ama yine de yer yer gülümseten manzaralara da rastlamadım değil. Görür görmez kahkaha attıran ilk görüntü şuydu; Korkutelimizin medar-ı iftiharı mantarın devasa boyuttaki post modern heykeli, yapan eller mantar hastalığı görmesin :)

Henüz mantarın şokunu üstümden atamamışken Atça'da bir tele dizilmiş, yere doğru sarkan devasa boyuttaki çilek, karpuz ve incirden ödüm koptu. Herbiri hilafsız 2 metre çapında idi ve aralarında asla bir oran yoktu. Tüm uğraşılarıma rağmen fotoğraflarını çekemedim, kader utansın. 

Denizli'ye yaklaşırken verdiğimiz mola şu manzaraya karşı yemeğimi yiyip kahvemi yudumlarken orada geçirdiğim 2 yılın ve ilk öğretmenliğimin anılarını canlandırdı.

İzmir'e ulaştığımızda hava kararmıştı, hastaneye uğrayıp babamı ziyaret ettikten ve korktuğumuz kadar vahim durumda olmadığını gördükten sonra amcamızın evine yollandık. Geriye kalan 3 gün hastane koridorlarında doktor kovalayıp, bir türlü sonuç alamadığımız tıbbi faaliyetlerle geçti. Zaten tatildi, hastane gayet tenha, doktorlar da izinli idi. Son uğraşıdan da olumlu bir netice çıkmayınca babamı alıp Ankara'ya gitmeye karar verdik. Yorgunluk, üzüntü ve endişeyle geçen 3 günden geriye birazcık nefes aldığımız şu görüntüler kaldı:

Babayı kapıp arabaya attık ve vatandaşlık görevimizi ihmal etmemek için önce Antalya'ya uğradık. Malum yarın seçim var, koyvermedik oy vermeye geldik. Daha sonra yolculuk Ankara'ya. Dilerim hem seçim sonuçları, hem de babamın sağlık durumu yüzümüzü güldürür. Haydi rastgele...