DAN DAN DAN

Dün gece saat 23.00 civarında zil çaldı. "Hayırdır inşallah" diyerek, yürek güp güp gidip açtım kapıyı. Hemşehrim olduğunu posta kutularına bıraktığı resimli ilanlardan öğrendiğim sırıtık davulcu kapıda. "Abla Ramazan davulcunuz bahşiş bekler" dedi. Tepem attı, daha 10 gün önce kapmıştı oysa bahşişi. Üstelik neredeyse 10 yıldır Ramazan'da Ankara'da oluyorum, hep aynı davulcu ve çaldığı şey davul olmaktan çok uzak. Haydi geçelim digital çağda davulcuya ne hacet lakırdılarını-ki gerçekten ne hacet-bir nevi nostaljidir, gelenektir, mevcudiyetini koruyor diyelim. O zaman işini usulune uygun, adabıyla yaparsın değil mi? Bu adam davul çalmayı bile bilmiyor. İki-üç günde bir, saat 2.00 civarında, arkası açık bir kamyonetin üstünde yol boyu "dan dan" davula vurarak motorize bir şekilde yerine getiriyor görevini. İnanın 2 yaşındaki bir çocuk bile eline aldığı kapağı tencereye daha ahenkle vurur. "Oruç tutmuyorum, üstelik bir de beni uyandırıyorsun" şikayetinden de geçtim, sahura davul sesiyle kalkan kaldı mı Allahaşkına. İyi, güzel, Ramazan'ın tadı-tuzudur davulcu, çalsınlar ama güzel çalsınlar yahu. Oğlum bebekken Antalya'da balkonun altında bir davulcumuz vardı. Ev 1. kat, davul beynimizde öter ama öyle güzel çalar ve öyle güzel maniler söylerdi ki, binbir güçlükle yeni uyuttuğum bebeğin uyanması pahasına kızmaz, üstelik bir de bahşiş atardık balkondan. Şimdiki ömür törpüsü, beyin tırmalayıcısı.

Neyse "Abla bahşiş" deyince tepem attı, "Bu kaçıncı bahşiş ya?" dedim. "Bu son abla, bir de bayramda gelirim tamam" demesin mi? "Haftada bir uğrasaydın, hatırım kalır" demedim ama kapıyı suratına kapatıp girdim içeri bunca yıldır ilk defa. Derdim üç-beş kuruş vermek değil, işlerini uyduruktan yapıp sonra utanmadan karşılığını bekleyenler. Bu ara her şey, herkes sinirimi zıplatıyor, özellikle de havadan para kazananlar, insanı sömürenler, aptal yerine koyanlar. Haydi davulcu ikile, davulun sesi uzaktan daha hoş geliyor zaten...