EVVEL GİDEN AHBABA SELAM OLSUN ERENLER...

Dün akşamüstü çalan telefonun ekranında gördüğüm isim aslında tatsız bir durumun peşin habercisi gibiydi. Yılların aile dostunun kızıydı arayan ve verdiği haber annesinin ölüm haberiydi. "Vakitli ölüm", "Allah gençleri korusun", "uzun süre yatıp kalmadı" gibi beylik teselli laflarını sıralayıp telefonu kapattıktan sonra çöktü içime acı. Giden sadece Şefika abla değildi, çocukluğumun ve ilk gençliğimin büyük bir bölümü de onunla birlikte gitmiş ve bir devrin kapanmasına ramak kalmıştı. 

Hiçbir sözcük Şefika ablayı yukarıdaki fotoğraf kadar net tanımlayamaz. Uykuda olmadığı saatlerde elinin uzantısı haline gelmiş sigarası ve koyu demli çayıyla, kucağında kardeşim, sandalyesini paylaştığı oğlu ve hemen her akşam TV'sini ve konukseverliğini paylaştığı komşularıyla-ki soldaki annem olur, fotoğrafa sığmayan daha kaç kişi var kimbilir-gençliğinin ve çalışkanlığının doruğunda, başı dik Şefika abla. Adeta komünal bir yaşam sürdürürdük biz sosyal konut tipi yapılmış apartmanımızda. Aynı uzun balkona yanyana sıralanmış 6 dairenin dış kapısı yazları ardına kadar açık olur, kış gelince soğuk nedeniyle kapansa da anahtar üstünde bırakılırdı. Çoğu zaman zili çalmak gereğini bile duymadan açıp girerdik komşu teyzelerimizin evine. Annem evde yokmuş ne gam, ihtiyacımı Şefika abla rahatlıkla karşılardı. Karnımı doyurur, üstümü başımı ütüler, gerekirse harçlığımı verir okula yollardı. Yazları şölen gibi geçerdi o ortak balkonda. Her öğlen Şefika ablanın kapısının önüne sofra kurulur, herkes evinden Allah ne verdiyse getirir, kahkahalarla yenir içilirdi. Bazen hovardalıkları tutardı C Blok, 3.kat kadınlarının. "Bugün dışardan yiyelim" derlerdi. Satın alma görevlisi yine Şefika abla olurdu, ben de çırağı. Birlikte 5.duraktaki dönerciye gider, paketleri yüklenir gelirdik. Bir öğlen olsun bulaşık derdi olmadan yemek yemek mutluluklarını arttırırdı o hamarat kadınların. Otomatik çamaşır, bulaşık makinesiz, kalorifersiz yıllardı o yıllar. Elektrik süpürgesi tek komşuda vardı ve arife günleri bütün dairelerin halılarıyla müşerref olurdu o makine. Evimize aldığımız buzdolabı yıllarca pek çok komşuya buz ve soğuk su servisi yapıp kıymalarını, etlerini buzluğunda misafir etti. Bizim katın ilk TV'si Şefika ablaların evine girdi ve zaten 3 çocuk, anne-baba, babaanne ve ölen görümcenin kızıyla yeterince kalabalık o küçücük daireye bir de her akşam komşular musallat oldu. İstiklal Marşı ile başlayıp "TV'nizi kapatmayı unutmayınız" yazısına kadar geçen süreçte galonlarla çay içilip paketlerce tütün tüketildi. Çok yoruldu, çok üzüldü, çok kahırlandı Şefika abla ama bunu yalnızca onu yakından tanıyanlar anladı. Hayata hep dimdik ve herkese-kendisini çok üzenlere bile-hep aynı mesafede kalmayı bildi. O dertlerini yalnızca annemle, çayıyla ve sigarasıyla paylaştı. Birlikte yaz tatilleri geçirdik; ömrümün ilk İstanbul seferinde Şefika abla vardı yanımızda. Kadıköy'ün henüz doğallığını yitirmemiş eski sokaklarından birindeki eski, ahşap İstanbul evinde torununa destek vermek için gelmiş kayınvalidesinde misafir olmuş, gittiğimiz gezmeden geç döndüğümüz için Müyesser teyzeden sıkı bir azar işitmiştik. Sonra rutin Amasra tatillerimiz; arasıra yanımızda başka komşular, başka ahbaplar olsa da değişmeyen eşlikçimiz hep Şefika abla ve Ayhan Işığın biraz formsuzu diyebileceğimiz kocası İhsan amcaydı. Bir akşamüstü kaldığımız ahşap pansiyonu çatırdatan depremi de birlikte yaşamış, aşağıdaki fotoğrafta gördüğünüz sandal gezisinde çekimin hemen sonrası yanımızdan geçen motorun savurduğu dalgayla devrilme tehlikesini de birlikte atlatmıştık.

 

Şefika abla önde yine sigarasının dumanlarını savururken annem de çakma Gina Lollobrigida olarak ondan aşağı kalmamış. Siyah güneş gözlükleri hayli janti ve annemin havuz yaka elbisesi de. Ben yine muhtemelen "Mavi Kırlangıç" isimli dergime gömülmüşüm, deniz derya umurumda değil ve babam Lubitel'i ile fotoğraf çekerken arkadaki İhsan amca da belli ki küreklere asılmış.

Fotoğraftakinden çok daha küçüktüm, bir arife günüydü. Yarım gün ders yapıp eve gelmiş annemi evde bulamamıştım. Kapı kilitliydi ve anneannem dahi ortalarda yoktu. Hamile olan ve iki gündür yataktan çıkamayan annemin başına bir iş geldiğini ve hatta öldüğünü düşünüp müthiş bir paniğe kapılmış çantamı bir kenara fırlatıp avaz avaz ağlamaya başlamıştım ki Şefika abla koşup geldi. Annem düşük yaptığı için hastaneye kaldırılmıştı, beni sakinleştirip evine götürdü. Elimi yüzümü yıkayıp karnımı doyurdu ve sonra elimden tuttu, birlikte çarşıya gittik. Hiç unutamadığım pembe kareli bir kumaş ve pembe düz bir kumaş alıp eve döndük. Ben o gece onlarda uyudum, o sabaha kadar oturup bana bayramlık pileli bir etek ve üstüne bluz dikti. Uyandığımda babam gelmişti, Şefika ablamın diktiği bayramlıkları giyip annemi hastaneden almaya gittik. Bundan daha mutlu bir bayram geçirmedim sanırım. 

Bu yazı çok uzar; öyle çok anı, öyle çok yaşanmışlık, öyle çok emek, öyle çok sevgi var ki. Masumiyetin ve çıkarsız ilişkilerin neredeyse ortadan kalktığı günümüzde o yılların son kalıntılarıydı onlar. Birer birer gidiyorlar. Güle güle Şefika abla, dünyada yakalayamadığın huzuru belki orada bulursun. Anneme selam söyle ve lütfen  kavuşma sevinciyle fazla dedikodu yapmayın tamam mı? Hep içimde bir yerlerde olacaksın...