PARKA GİDERİM PARKA

Sabah erkenden kalkarak kokusu tadından güzel biber dolması pişirip, haftanın ikinci Majid Majidi filmi olan "Baran"ı da izledikten sonra kızkardeşle buluşmak üzere yola düştüm. Güneş dün yaktığı devasa mangalla ızgara yaptığı beyinlerimizle doymamış olacak ki aynı mangalı bugün de yakmaya niyetli, üfleyip duruyordu tutuşsun diye. O tutuşturmak için üflese de odunlar ıslaktı sanırım beceremedi, aksine saç baş uçuşturan bir esinti hasıl oldu. Bu durumdan memnun uygun adımlarla ilerlemeye başladım. Bizim apartmandan sonraki bir sıra dükkanı işleten esnaf ya komşu, ya da buraya taşındığımız 17 yaşımdan beri aynı kişi olduğu için yaklaşık 100 metrelik bir mesafede 23 Nisan bayramında Şeref tribünü önünden geçen ilkokul öğrencisiymişim gibi selam verme zorunluğu sözkonusudur. El sallamadan, dışardalarsa hal hatır sormadan gidemem, sadece en sondaki bakkal görür görmez ayağa kalkıp hazırola geçer, ben "rahat" demeden de oturmaz. O mesafeyi de el sallayıp gülücükler dağıtarak ve komut vererek geçtikten sonra buluşacağımız yere kadar uzun uzun yürüdüm, sonra da yıllar önce doğal halindeyken gittiğim ve uzun süredir uğramadığım, yeni restore edilmiş "50. Yıl Parkı"nı ziyaret etmek için Cebeci sırtlarını tırmanmaya başladık kızkardeşle. Eşlikçilerimizden biri şu arkadaştı:

 

"Ayva çok olunca kış sert geçer" demişler eskiler (ya da ben uyduruyorum), bahçelerde gördüğümüz ayva ağaçlarından sarkan meyvelere bakacak olursak kış hakikaten sert geçecek. Sanki geçen yıl çok yumuşak geçmişti.

Parkın eski haliyle alakası kalmamış, yenilenmiş, yeşermiş, düzenlenmiş. Burada çok eskilerde iki kez piknik yapmışlığımız vardı ailecek. Hatta bir seferinde köfte yapmak amacıyla aldığımız kıymayı biz mangal yakmakla uğraşırken bir kedi çetesi yüklenip götürmüş, salataya talim etmek zorunda kalmıştık:)

Park güzel olmasına güzel olmuş ama insanı huzursuz eden bir tarafı var. Metre kareye bir güvenlik görevlisi düşüyor neredeyse ve sanki takip ediliyormuşsunuz gibi bir duygu sarıyor bünyeyi. Nitekim banklarda biraz samimiyeti ilerleten bir çift gördüler mi anında düdük öttürüp "ayrılın" diye yanaşıyorlar yanlarına, çok komikti esasen, kooperatif gibi,  "Sınırlı-Sorumlu Muhabbet Parkı"

Gezeceğimiz kadar gezip, Ankara'yı da çeşitli yönlerden kuşbakışı olarak gördükten sonra aynı yoldan yokuş aşağı saldık bu kez kendimizi. Düze indikten sonra da ne kadar yorulduğumuzu farkettik. Bu arada Güneş Hanım mangalı yakmayı başarmış ve beyinleri ızgaraya dizmeye başlamıştı bile. Oysa biz bulutlar kıyak yapar da ateşi söndürür düşüncesindeydik, olmadı. Kader utansın...