BEL AĞRILI BİR HİKAYE

Evvelki akşam geçen haftaların sıcağı, teri ve cereyanıyla had safhada hassaslaşmış belime ters bir hareket yapınca acaip bozuldu, tepkisini anında elektrik çarpmış gibi bir cızlamayla gösterdi ve ardından ağrı kartını dayadı burnuma. Dik otururken ve ayakta dururken bir şekilde tahammül edilebilen ağrı yatma vakti geldiğinde bel nahiyemde ter ter tepinmeye başladı. Bedenimin hiçbir yanına yatabilme şansı tanımadı bana-ki yüzüstü yatmadan uyuyabildiğim çok nadirdir-sabaha kadar fırdöndü misali döndüm yatakta, zaten sorunlu olan uykum hepten yokoldu. Gece boyu ağrıyı en az hissedebileceğim şekilleri denedim; yüzüstü yatıp bir süre nefes almazsam ya da aldığım nefesi bir süre vermezsem ağrıyı daha az duyumsuyordum. Lakin bu işi uzun zaman yaparsam daldığım uykudan bir daha uyanamayacağım kesindi, vazgeçtim. Yan yatıp sırtımı 45 derecelik bir açıyla geriye verdiğimde de biraz rahatlıyordum ama bu defa sırtım sinyal veriyordu. Sırtüstü yatmaya bir dakikadan fazla tahammül edemediğim için gece boyu topaçtan beter hallere düşüp sabaha karşı muhtemelen bitkinlikten biraz dalmışım. Kalktığımda ağrı biraz hafiflemiş ya da dikey konumumdan dolayı sinmişti bir köşeciğe. İşlerimi halledip uzun süredir görüşemediğim lise kızlarıyla buluşmak için belağrılı bedenimi giydirip süsledim ve yola koyuldum. Ana caddelerden birinde üstüme üstüme gelen yoğun trafiğin içine kendimi kahramanca atma gücünü belimden dolayı bulamadığım için mecburen Angara Başganı'nın mebzul miktardaki âtıl üst geçitlerinden birini kullanmaya karar verdim. Ağır ağır çıktım o dik merdivenlerden, bitmek bilmedi. Sonunda tepeye ulaştığımda benden başka muhtemelen akşamki bir sefahat aleminden kalma iki adet yeşil renkli "Güzel Marmara" şarabı şişesi, yerde birkaç müstehcen çizim, geçidin üstünü şemsiye gibi kaplayan çınarlardan dökülmüş yapraklar ve artık seyrelmeye başlayan akasya çiçekleri vardı. Her geçişimde olduğu gibi bu kez de üst geçidin çınar gölgesi alan esintili köşesine bir çay ocağı açma fikrimi gündeme getirdim, ardından asansör sistemi kurmanın maliyeti yükselteceğini düşünerek caydım:) Ağır ağır indim merdivenlerden ve buluşma mekanımıza ulaştım.

 

Burası eskiden Akman Kızılay şubesi idi, bu yaz başı kapandı ve beni çok üzdü. Şimdi yerine bir başka mekan açılmış ama Akman adını da yaşatıyorlar. Dekorasyon biraz değişmiş olsa da hâlâ Akman bozası var, iç salondaki pencere vitrayları da korunmuş. Onun dışında yiyip içtiklerimiz pek takdire şayan değildi ama görevliler ve servis geçer not aldı. Zaten çok da umurumuzda olmadı yiyecekler, içecekler. Biz bir-iki eksikle de olsa biraraya gelmenin keyfiyle lafı birbirimizin ağzından kapmakla meşguldük.  Öyle ki bel ağrım bile geçici olarak etkinliğine ara verdi. 

Dönüş aynı güzergahtan oldu, bu kez üstgeçide tırmanmadım, kendimi attım araç trafiğinin ortasına, kibar sürücülerdi yol verdiler. Bizim evin önündeki caddenin sürücüleri aynı kibarlığa sahip olmadıklarından kendi üstgeçidimizi kullandım. Yaklaşan bayram nedeniyle üstgeçit üstü dilenci ve esnaf(!) popülasyonu yoğunlaşmıştı akşam vakti. Girişte yelpaze satıcısıyla başladı, havalar serinlemeye durduğu için satışlar da durmuştu, etrafa bakarak çekirdek çitliyordu yelpazeci. Az ilerisine Deniz Gezmiş'in yaşam öyküsünü konu alan bir kitaba gömülmüş çorap satıcısı konuşlanmıştı. Müşteri yanaşınca kitabı tezgahın altına ters çevirip bıraktı, çoraplar 1 liraymış ihtiyacınız varsa, uzaklaşmadan onu da öğrendim. Leş gibi kokan suni deriden kemerler satılan bir tezgahın yanından geçtim, cılız tartıcı çocuk "tartıyım mı teyze?" dedi, ters ters baktım, kadınlara yaş ve kiloyla ilgili birşey söylenmeyeceğini öğrenmemiş henüz bu yavru:) Geçidin sonuna yaklaştığımda kulağıma gelen nağmeler kaval sesine aitti. Yaşlıca bir adam mendilini önüne açmış elindeki kavaldan biteviye aynı sesleri çıkarmaktaydı. Kulağımda "dürülülü" sesiyle indim kaldırıma ulaşan merdivenleri. 

Akşam artık bittiğini düşündüğüm ağrı meğer sinsice pusuya yatmış, benim yatmamı bekliyormuş. Dünkü macera bu gece de tekrar etti kendini, üstelik sabaha karşı zor bela daldığım uykumdan çalan telefonun sesiyle uyandım. Sabahın 5'inde arayan bilmediğim numara "Mamıt abeeey nerdesin?" diye sordu, "Öyle biri yok" deyince de "Kusura bakman yalnış dokanmışız" diyerek kapattı. Kalbimin çarpıntısı yarım saat sürdü, sülalesine gönderdiğim iltifatlarsa hâlâ devam ediyor...

Hâlâ okuyacak gücünüz kaldıysa bu uzun yazıya ek: Kahve blogumuzu ihmal etmeyiniz lütfen: http://fincandakimucize.blogspot.com/