HAMARAT MIYIM NE:))

Ne kusur ettim bilmiyorum ama uyku hazretleri yine küstü dün gece bana, yanıma yaklaşmadı. Yalvar yakar sabah ezanı şöyle bir uğradıysa da kabahatim çok büyük olsa gerek ki fazla kalmadan çekti gitti. "Uğurlar olsun" deyip dikildim ayağa. Baktım dışarıda cam gibi bir hava, uzaktaki dağlar bembeyaz kar olmuş ama güneş camlardan girip içeriyi sımsıcak etmiş, hele mutfak sera gibi. Amanin aşka geldim, nasıl bir pişirme taşırma arzusu bende, sanırsın Julia Child'im. E böyle yoğun bir istek sözkonusu olunca sıvadım kolları, şöyle tarçınlı-zencefilli bir yılbaşı kurabiyesi yapayım, sonra da yeni evlat edindiğimiz turunçların icabına bakarım dedim. Yumurtaları çıkardım, bir tanesini tam kırmak üzereydim ki kaydı elimden ve "plof" benzeri bir ses çıkararak yere yapıştı. Yere yapışmakla kalsa iyi düşerken bir miktarını da mutfak sandalyesinin kumaş zeminine bırakıverdi. Yok ama azimliydim, güneşle yıkanan ruhum şenlikliydi kızmadım, sinirlenmedim. "Yumurtanın kulpu yok/Gözlerimde uyku yok" şeklinde başlayan nadide Bedia Akartürk türküsünü terennüm ederek silip toparlama eylemine giriştim. Hem yalan mı, gözlerimde uyku yoktu gerçekten, ayrıca yumurtanın kulpu olsa ne güzel olurdu değil mi? Neyse efendim tüm malzemeler biraraya gelip hemhâl olunca istirahat etsinler diye pamuklara pardon folyolara sarıp buzdolabına kaldırdım akabinde de turunçları "bızzt bızzt" sıkmaya başladım. Sıktığım turunçların bir kısmı şekerle kaynayıp şerbet olurken, bir kısmı ekşiye dönüşmek üzere fokurdamaya başladı. Ben de istirahatleri tamamlanan hamurumu kurabiyeye dönüştürüp fırına sürdüm. Aman evin içerisinde bir koku, misss. Turuncun esansı bir yandan, tarçın-zencefil bir yandan değme parfüm haltetmiş. Kokudan esriyip iyice aşka geldim, daha ne yapsam diye etrafa bakınırken sepetteki buruşmaya yüz tutmuş elmaları gördüm. "Aha" dedim, "buldum". "Ben bunlarla bir de kek yapıvereyim." Elmalara doğru hamle yapmamla birlikte önce susamlı çubukların durduğu kutuyu devirip cümle susamları yere saçtım, ardından da  dolabın altına doğru yuvarlanan karabiber değirmenine bakakaldım. Bizim karabiber değirmeni zaten intihar eğilimlidir, sürekli karalar giyinir, sürekli depresyondadır, acı acı inler. Bereket sağ salim yakaladım, hafif yara almış alnının yan tarafına o kadar. Susamları toparlamaksa biraz zamanımı aldı doğrusu. Ben bunlarla uğraşırken kurabiyeler pişti ve mekanına yerleşti.

Daha fazla zarar ziyan vermeden keki de halledip attım fırına ama günün neredeyse tamamını mutfakta geçirip hafif bir bel ve boyun ağrısıyla akşama ulaştım. Bir daha da bu iştah kolay kolay gelmez üstüme. Aşağıdakiler de eşe dosta hediye kabilinden gidecekler, bu yılbaşı fena birşey değil yahu insanı gayrete getiriyor.

Şimdi izninizle ben bir çay içeyim, sonra da Behzat amirim başlıyor uygun bir yere konuşlanayım. Kalın sağlıcakla...

Not: Kurabiye tarifini Ruşen'in blogundan aldım, teşekkürlerimi yolluyorum...