YILDIZ İZİ*

Çok keyifli, keyifli olduğu kadar da yer yer hüzünlü bir kitaba başladım Murakami'den bir teneffüs izni alarak. Sivas'ta Madımak yangınında ölen şair Metin Altıok ve felsefeci-eleştirmen Füsun Akatlı'nın kızı Zeynep Altıok Akatlı'nın çocukluğundan beri evlerine girip çıkan sanat , kültür ve düşün adamlarını anlattığı bir kitap bu. Bilge Karasu'dan Metin Eloğlu'na, Ruhi Su'dan Abidin Dino'ya, Nezihe Meriç'ten Salah Birsel'e, Leyla Erbil'den Selim İleri'ye kimler yok ki sayfalar arasında. Bedenleri bu dünyadan göçüp gitmiş bu değerli insanların anılarını okudukça hüzünleniyor bir yandan da tanıma şansına sahip olduğu için Zeynep Altıok'a imreniyorum. Kitabın son bölümleri ise yazarın annesi Füsun Akatlı ile babası Metin Altıok'a ayrılmış. 

"Soluğuna bir küçük kuş tünemiş

Gölgen yıldız dolu, gökyüzünden biçilmiş"

dizeleriyle başlıyor kitap Metin Altıok'tan alıntı yaparak. İlk Bilge Karasu'yu anlatıyor, öyle güzel anlatıyor ki Bilge Karasu'nun amcanız, dayınız, ne bileyim herhangi bir yakınınız olmasını istiyorsunuz. Ve şu güzel satırlar kalıyor belleğinizde:

"Kendi anılarımız, başkalarının bizimle ilgili anıları... Anılardan başka birşey değiliz. Meğer ki bir başka anı yumağı; yani bir çocuk, bir oğul, bir kız doğurmuş, doğurtmuş, büyütmüş olalım. Ya da bir yapıt bırakmış olalım ardımızda. Eylemlerimiz zaten anı olacaktır."

Bir gönül adamı olarak anlattığı Metin Eloğlu'nun:

"Yaşamak istiyorum

Yaşamak istiyorsun

Yaşamak istiyor

Böyle şiir olmaz diyeceksin, biliyorum

Ama böyle dünya olur mu?"

dizelerinden sonra Ankara sevgimi paylaşıyor şu saptamalarla: "Ankara'nın insanlığını, İstanbul'un görkeminin yanında kalplerdeki mağrur yalnızlığını, hüznünü severim."

Tomris Uyar'ın herbiri ayrı bir karakter olan kedileriyle keyiflenip Ruhi Su'nun babasının cenazesinde tok sesiyle söylediği türküyle kederleniyorsunuz:

"Yorulan yorulsun ben yorulmazam

Derviş makamından ben ayrılmazam

Dünya kadısına ben sorulmazam

Kalsın benim davam divâna kalsın"

"Nezim" diye andığı Nezihe Meriç'in kendisine gelen papatyaları su dolu bir çanağa itinayla yerleştirişini öyle güzel anlatmış ki dün akşam bana gelen papatya demetini ben de aynı usulle düzenledim bu çok sevdiğim öykücü için öbür tarafa bir selam göndererek.  "Nişanlım" olarak hitap ettiği Salah Birsel ile "Boğaziçi'nde şıngır mıngır" bir gezinti yapıp Abidin Dino'nun bir deseni üzerine Metin Altıok'un yazdığı bir şiiri okurken soluklandım:

"İnsan dediğin

Saçaktaki güvercinin 

Farkında olacak

Ve bir çiçek açacak 

Kendince.

Bu aşk var ya, bu aşk

Dikkat!

Yangından ilk kurtarılacak."

Kitapta daha çok anı, çok insan, çok duygu var, anlatsam bu yazı uzadıkça uzayacak. Sonuç olarak Yaşar Kemal'in dediği gibi "O güzel insanlar, o güzel atlara binip gittiler". Yine Metin Altıok'tan dizelerle bitireyim:

"Nereye baksam gördüğüm sığlık.

Bungunum ve suskun,

Boğazımda yıllanmış bir çığlık."

*Yıldız İzi/Zeynep Altıok Akatlı

Doğan Kitap/Mayıs 2011