NİSAN KIŞI

Sanırsınız kışın tam ortasındaydık bugün. Nisan yüzün kara olsun, isminden utan...

Gün boyu döktüm devirdim, önce ocağın üstünde unuttuğum etlerin dibini tutturdum. Sonra içine yerleştirdiğim çamaşırları yetersiz bulan makinemiz kendini küheylan sanıp şaha kalkarak banyonun içinde bir şeref turu attı. Engelli koşuya programlanmadığı sadece pist yarışına alışkın olduğu için sonuncu oldu, devirdiği engelleri toplamak da bana düştü. Üzerinde ne varsa fırlattı; diş fırçaları, macunları, şampuanlar, kremler. Daha bir kez bile kullanmadığım yepisyeni bir şişe dolusu duş jeli de fırlatılanlar arasındaydı, en zararlı da o çıktı zaten kapağı açılıp tüm zemine yayıldı. Dakikalarca köpürmüş seramikleri temizledim, ortalık misler gibi limon koktu. Bu sırada dışarıda kıyamet kopuyordu, gökgürültüsü, yağmur, rüzgar. Bu havaya rağmen dışarı çıkmak zorundaydım, netekim çıktım. Güya yanıma şemsiye almıştım ama kullanmak mümkün olmadı, öyle ters bir rüzgar esiyordu ki açmak gafletinde bulunan birkaç kişinin kafasına geçtiği yetmezmiş gibi telleri de kırıldı. Üst geçitlerden birine asılmış kocaman bez pankart öyle gürültüyle çarpıyordu ki asıldığı parmaklıklara korktum resmen. Sonra baktım üstünde "Sevinin küçükler, öğünün büyükler, 23 Nisan kutlu olsun" yazıyor. Anladım ki pankart sevinçten göbek atıyormuş. Lakin havalar böyle giderse bu 23 Nisan çocuklara hayal kırıklığı olacak sanki, umarım hafta sonuna kadar diner yağmur, güneş çıkıp çocukları sevindirir. Ben leylak derdindeyim ama daha caddedeki akasyalarda yaprak ucu bile görünmüyor, kupkuru. Kış geç geldi, eksik kalan günlerini tamamlamadan veda etmeyecek bize, öyle anlaşılıyor.

Neyse ki o berbat havada sokağa çıktığıma değdi, işlerimi halledip döndüm eve. Kendime rengarenk bir kolye yaptım, yarın evliliğini kutlayacağımız bir arkadaşım için kart hazırladım, birazdan kalkıp rutin geceyarısı ütülerimi yapacağım. Sonra da çok az sayfası kalmış "Sufle" yi elime alıp tumba yatak. Cümleten iyi geceler...