KAR ALTINDA ANKARA

İki gündür  üşüttüğümün farkındayım ama bahar kapıya dayanmışken bir sürpriz gibi geliveren bu karın güzelleştirdiği Ankara'yı sizlerle paylaşmak istedim. Bugün karın en yoğun yağdığı saatlerde çıktım dışarıya. Ayaklarımın altında ezilen karların çıtırtısı bir yandan, yüzüme, gözüme, ağzıma çarpan kar tanelerinin serinliği diğer yandan, manzaranın güzelliği derseniz doyumsuz, müthiş keyif verdi bana. Hayatımın 20 küsur yılı kesintisiz Ankara'da geçti; havaların daha soğuk, karın daha uzun süreli, evlerin kalorifersiz, havanın leş gibi kirli olduğu kışlar geçirdim. Öylesine bıkmıştım ki soğuk mutfaklardan, her nefeste ciğerlerime dolan kurumdan, buzda kayıp düşmelerden, eriyip leş gibi bir çamura dönüşen kar sularından, sabah-akşam trafiğinden evlenip Antalya'ya yerleşince "Kar, kar" diye inleyenlere uzun yıllar güldüm geçtim "Dışı seni, içi beni yakar" diyerek. Ne zaman ki pekçoğunu ardımda bıraktım Antalya'nın gökten yağmurdan başka birşey düşmeyen kışlarının, yavaş yavaş ben de özemeye başladım karın beyazlığını, çirkinlikleri örten o akpak güzelliğini. Tabii bunda artık keyfî nedenler dışında sokağa çıkma mecburiyetimin olmaması da etken. 2 yıldır kışlarım Ankara'da geçiyor ve Godot'yu bekler gibi bekliyorum kar yağmasını. Bu kış pek verimli olmayan iki kar yağışı yaşamış ve umudu kesmiştim ki cemrelerin üstüne geliverdi, hem de nasıl bir haşmetle ve şiddetle. Epeydir böylesini görmemiştik.

Bütün pisliklerin, çirkinliklerin üstünün örtüldüğü, henüz erimeye başlamadığı bir zamanda çıkmışım sokağa. Bir yandan konfeti gibi yağarken üstüme bir yandan da gözlerime bayram ettirdim.

Dolaştığım sürece bana arkadaşlık etti gökten düşen taneler. Düşündüğümün aksine sokaklar insan doluydu ve şaşırtıcıdır ki kar hepsinin yüzüne çocuksu bir gülümseme eklemişti. Kimi kartopu oynuyor, kimi fotoğraf çekiyor, kimi buz tutan kaldırımlarda kaymaya çalışıyor, karın tadını çıkarıyordu.

 

Güvenpark'a kadar uzandım, en bozulmamış görüntüler ordaydı. Güven Anıtı karın birikimiyle soyut bir resme dönüşmüştü sanki. Herkes Akdeniz ikliminden gelip de ilk kez kar görüyormuşcasına fotoğraf çektirmekteydi. Ankaralılar sıkıntısından şikayet etseler de karı özlemişler anlaşılan. Yağış kesilip, karlar erimeye başlayınca ve hafiften botlarım ıslanınca dönüş yoluna vurdum kendimi, dilimde ozan Ahmed Arif'in Ankara'yı en güzel anlatan Karanfil Sokağı şiirinden dizelerle:

"Dumanlı havayı kurt sevsin
Asfalttan yürüsün Aralık,
Sevmem, netameli aydır.
Bir başka ama bilemem
Bir kaçıncı bahara kalmıştır vuslat
Kalbim, bu zulümlü sevda,
Kar altındadır."

Bunlar da yol boyunca gördüğüm kardan adamlar.