KALIN İP, KALIN ŞİŞ; BU NE KOLAY İŞ

"İt izi, deve gözü"; böyle derdi annem kocaman şişler ve kalın iplerle iri iri ilmekler atarak örülen örgülere. Bunu derken de hafif bir burun kıvırma ve beğenmeme ifadesi yerleştirirdi yüzüne. Sevmezdi böyle kaba saba örgüleri, ince ipler ve ince şişler kullanırdı o. Carpal Tunnel Sendromlu ellerim yüzünden epeydir örgüyle haşır neşir olamasam da ben kalın yünle örülmüş rengarenk şeyleri severim. Dün aklıma geldi, TV'de birşey izlerken iki-üç ilmek atarım, alayım kalın bir yün, en azından atkı olur dedim. Çok ilginçtir ki bir ziyaret için gittiğim Cebeci'de karşıma çıkan "Leylak Yün-Tuhafiye" mağazasına kısmet oldu bu alışveriş. Epeyce eski bir dükkan olduğu belliydi içeri girince insanı karşılayan limon kolonyasıyla karışık tozlu kokudan ve camekanlı ahşap tezgahlardan. Çamaşır ipi kalınlığında rengarenk iki çile aldım, şişleri de iyice abarttım, 9 numara. Gecenin bir yarısı da başladım her zamanki alışkanlığımla. Annem gençliğinde dikiş dikmeye ya da örgü örmeye başlayacağında ilk makası vurmadan ya da ilk ilmeği atmadan önce beni ya da o anda evde elinin çabuk olduğu düşünülen biri varsa onu odadan dışarı yollar, koşarak tekrar içeri girmemizi isterdi. Böyle olunca o işin çabucak biteceğine inanırdı, sonra da "İş olsun kolay gelsin, elim kuş popom taş olsun" diyerek başlardı dikiş ya da örgüye. Kazara işin üstüne eli ağır biri gelmiş ve o iş bir türlü bitmek bilmemişse vay haline o gelenin, kızar dururdu hep onun yüzünden diye. Kızının geceyarısı örgüye başladığını, üstelik en kalınından ip ve şiş kullandığını ve de elinde kimbilir ne kadar sürüneceğini hissettiyse eğer kimbilir bana yine nasıl söyleniyordur yattığı yerden "tembel gavur" diye. Ne diyeyim anacım, sabah sabah bir örgü aklıma düşürdü işte seni, huzur içinde uyuyasın...