KIRILMACA, DÖKÜLMECE, SEVİNMECE

Başlıkta da yazdığım gibi kırılıp dökülmekteyim. Yok, kibarlıktan değil hastalıktan. Boğazımda dünkü zımparanın izleri, sesim ergen erkek çocuğu sesi gibi hörlek, başımın içinde "Hanımın Çiftliği"ndeki fabrikanın ıskartaya çıkardığı didilmiş pamuklar, kulaklarımda sürekli bir ırmak sesi çağıldıyor, sırtım, kolum, bacağım dayak yemiş gibi, hasılı kendimi yukarıdan seyrediyorum sanki, kafam karman çorman. Bayram algınlığına yakalandım:)

Bedendeki bu aksaklıklara rağmen ruh kelebek kanadı çırptı sabah kapıya gelen kargocuya en cızırtılı sesimle "Benim" deyip kimliğimi uzatırken. O andan beri de kah yatarak, kah oturarak "Hümanist, entel bir serseri" ile o kitap senin bu kitap benim dolaşıp her birinden birer ısırık alıyorum.

Nice yaşanmışlıklara tanıklık etmiş bir ağacın fındıklarından yiyorum. Hayır öyle kaseler dolusu değil, 10 tane sadece.

Aslında çok isterdim şu lokumlardan birini üzerindeki pudra şekerini yüzüme gözüme bulaştırarak ağzıma atmayı ama çelik iradem izin vermedi. Ben de çocukluğumun bayramlarına, Hacı Bekir'den alınma şeker kutularına, anneannemin "iki kavrulmuş lohun"larına ve binbir renkli akidelere doğru küçük bir düşsel yolculuk yapıp geldim.

Ve farkettim ki fotoğraftaki çiçeği her geçen gün daha çok seviyorum.

Bu türkü bir tık ile o çiçeğe gitsin...