GÖRMEMİŞİN BAHÇESİ OLMUŞ...

Bunlar yeni çıktı fırından, taze taze, dumanı üstünde. Şu bizim (daha doğrusu eşimin) emeklilik eğlencesi, kendi halindeki bahçemizden dün getirildiler, hepsi Antalya nüfusuna kayıtlı. Azıcık ama olsun kendi ürünümüz ya sevindiriyor insanı.

Şu domatesler mesela, minnacık ama çok lezzetliler. İnsanda yemekten çok sevmek arzusu uyandırıyorlar. Hepsi doğal köy tohumu ve susuz yetişmişler, gözlere de damaklara da şenlik kısacası.

Bu saygıdeğer genç hanımlar ise geçmişte çitlembik (çedene) ağacı iken aşılanarak Antep fıstığına dönüştürülmüş yaşlı mı yaşlı, güngörmüş bir ağacın gencecik meyveleri. Öyle ıtırlı ve hoş bir koku salıyorlar ki sırf koklamak için mutfağa dalıyorum durmadan. Yemesi biraz uğraştırıcı yalnız, kerpetenle kırmak ve bu arada elleri boyamak durumu söz konusu. Ama içinden çıkan taptaze lezzet buna değiyor.

Bizim genç badem ağaçları henüz verimli bir şekilde meyve verme aşamasına gelmediler. Bunlar bahçede önceden kalmış, neredeyse 60-70 yıllık iki eski ağacın ürünleri, az ama çok lezzetli.

Ve hiç nazlanmadan, uğraştırmadan, kuşun, böceğin taşıdığı tohumlarla kendiliğinden orman gibi fışkırmış semizotları. Aşısız, doğal, taptaze. Birkaç gün sürekli semizotu salatası yenilecek anlaşılan.

Rekoltemiz bu kadar, ha birkaç kelek, bir iki kavun ve üç-beş acur da var, hatırları kalmasın. Adetleri az olsa da nüfusları üstümüze kayıtlı ya, o da yeter:)))