KENEEE...

Öğleden sonra bir alışveriş merkezine gitmek için dolmuşa bindim. Dışarıdaki son derece basık ve nemli hava dolmuşun içinde had safhaya ulaşmıştı, üstelik oturacak yer de yoktu. Koltuklardan birinin kenarına tutunmuş hoplaya zıplaya giderken ön sırada oturan kadınlardan biri iki durak sonra ineceğinin sinyalini verince yerini devralmak üzere yakınına konuşlandım. Hevesle inmesini beklerken kadın sağ eliyle sol koluna tokatlar indirmeye ve bir yandan da bağırmaya başladı: "Keneee, keneee". Sonra yere düşen ne olduğunu tam olarak göremediğimiz minik böceği topuğuyla ezdi, hızını alamadı, bir daha, bir daha ezdi. Bu eylem esnasında bir yandan da "Az daha ısırıyordu beni, iyi ki gördüm, ay keneee, şoför bey şoför bey arabanda kene var" diye bağırmaya devam ediyordu. Yerdeki iki milimlik böcek can çekişirken şoför pek istifini bozmadan seslendi: "Kene olduğuna emin misin bayan?" "Ay evet" dedi kendinden emin bir sesle, "kene tabii, bak işte inanmazsan, yerde. Öldürdüm." Duyan da arabaya binen Kalaşnikoflu dolmuş korsanını hakladı sanacak. Biz şoförün keneye bakmak için başını çevirmemesine şükrederken, o çoktan ruhunu teslim etmiş böceği teşhis etmek üzere eğilip bir topuk darbesi daha indirecekken birden durdu: "Aaa kene değilmiş bu, kene sandım ya. Hay Allah galiba uğur böceğiymiş. Ama kene gibiydi" diye giderek volümü düşen bir sesle söylenmeye devam etti, neyse ki ineceği durak geldi de yeni bir uğur böceğinin kanına girmeden uğuru kaçmış bir şekilde dolmuşu terketti. Ben de onun boşalttığı koltuğa değil de yan koltuğa geçtim, uğursuzluk bana da bulaşmasın diye...

Gülibrişim ağaçları çiçeklenmiş, çok güzeller. Makinamı yanıma almamışım, şimdilik internetten yürüttüğüm bu fotoğrafla idare edin.