KARADUTUM, ÇATALKARAM...

Tesadüf Tijen Hanım da dut yazısı yazmış bugün. Antalya'da yaşadığımız belli. Bunlar ağaçtakiler, henüz gençlik çağları.

Bunlar da olgunlaşıp tabağa atlamış halleri. Tam sevdiğim gibi; kara, mayhoş, zedelenmemiş ve kocaman. Dün gece Ankara'dan gelen babamın sabah ilk işi pazarı dolaşmak oldu (ilk parti, daha akşama kadar birkaç kez uğrar). Pazardan hayranlık duygularıyla birlikte bu dutları getirdi. Ben de götürdüm, Konya yöresinden şu türkü eşliğinde:

"Kara dut parmak gibi oy oy
Kız yüzün kaymak gibi dayanamam ben
Beni yardan ayıran oy oy
Kurusun yaprak gibi , sabredemem ben

Altın yüzük, hoş bilezik, kollar nazik oy oy
Ben yarimden ayrılamam bana da yazık oy"

Mahpeyker Hanım, iki adet yumurtanın üstünde gün saymaya devam ediyor. Çok asil ve bilge bir görünüşü var kendilerinin, ismine layık bir hanımefendi bu. Muhtemelen bunun büyük dedesi sarayda "Başkumru" imiş, tavırlarındaki vakar ve olgunluk oradan geliyor. Çok da alıngan, bize küsüp yumurtaları bırakıp kaçacağından korkuyorum. Doğumhanenin bundan önceki konuğu Gülbahar Hatun tam feleğin çemberinden geçmiş bir yosma idi. Ne fotoğraf makinesinden, ne de saksının üzerinde durduğu soğan-patates dolabının çekmecelerinin açılıp kapanmasından ürkerdi. Gözleri felfecir okurdu oturduğu yerde. Netekim yumurtanın birinin çatlamasına zor sabretti, ikinciyi yokedip çekti gitti. Buncağız pek kibar, şu fotoğrafı çekene kadar bir hâl oldum, yemekleri de neredeyse soğansız pişireceğim hanımefendi ürkmesin diye, o derece yani. Doğumhanenin yan duvarlarının kirleri de cabası, kuş besleme uğruna balkon elden gidecek.

Neyse ben kaçar, gidip kalan dutları bitireyim sulanıp çürümeden. Ağzınızın tadı bozulmasın..