.

.
.

11 Nisan 2014 Cuma

KİM VAR?




Kadın arkadaşıyla buluşmak üzere evden çıktı. Biraz geç kalmıştı, adımlarını sıklaştırdı. Kestirme olsun diye o gün kurulmuş olan semt pazarının içine yöneldi. Tezgahlar renkli görünümleriyle "bahar geldi" mesajını verirken insanı ter içinde bırakan nemli sıcak "ne baharı yahu, neredeyse yaz geldi yaz" diye pazar tezgahlarını tekzip eder gibiydi. "Aman ha" diye düşündü kadın "yaz mı, daha Nisan'ın başındayız, yaz şimdiden gelirse bu memlekette halimiz nice olur". Tam pazardan çıkacakken karşıdan gelen irikıyım kadın koşarak üstüne doğru hamle etti, bir an irkilip kendini geri çekerken esasında bu hamlenin hemen arkasındaki ufak-tefek yaşlı teyzeye doğru yapıldığını farketti. Teyze hamle yapan tarafından sıkı sıkı kucaklanıp hali hatırı sorulurken kadın pazardan çıkıp yürüyen merdivenli üst geçite yönelmişti bile. Geçitin üstündeki iki taraflı saksılara ekilmiş sarı papatyalar çıldırmış gibi açmıştı, gülümsedi kadın. İnmek için sağ tarafa yönelince inişlerin sola alındığını gördü, "İngiltere'ye özendik galiba" diye düşünürken yan taraftaki dükkanın tabelası çarptı gözüne: "Küçük Mutluluklar Dükkanı". "Güzeel" dedi, "şimdiye kadar nasıl farketmemişim bu ismi?". Sonra oradan gökkuşağı renklerinde bir şemsiye aldığını hatırladı, "eh, bu da bir küçük mutluluk sebebiydi işte" diyerek gülümsedi. 

Sıcak artmış, ter sırtından damlamaya başlamıştı. Üstelik ilk kez giydiği ayakkabıları ayağını acıtıyordu, dikkatini çevreye yöneltip su toplama sinyalleri veren parmaklarını hissetmemeye çalıştı. Yol boyu gördüğü "yalancı orkide" ağaçları açmış ve neredeyse solmak üzereydi. "Ne ara kaçırdım ben bunları yahu" diye hayıflandı. Karşısına çıkan bütün billboardlarda Korhan Abay'a benzeyen yeni başkanın kocaman gülümsemeli posteri asılıydı, gökyüzüne baktı. Bulutlar kararsızdı, akşam sürpriz yapabilirim der gibi duruyorlardı. "öyleyse bu sıcak neyin nesi, Nisansan Nisanlığını bil" diye söylendi, kavşaktan sola saptı. Alışkın olduğu bir yoldu burası, yıllarca tepmişti okula gelip giderken. Burnuna kesif bir gübre ve at pisliği kokusu geldi, etrafa bakındı. "Ne alaka?" diye şaşırdı, şehrin içinde yıllardır gördüğü yegane at turistik faytonlara koşulmuş yorgun hayvanlardı. Belediyenin çiçek tarhlarına gübre atmış olabileceğini düşünürken gözüne bir bahçeden dalları sarkan erguvanlar çarptı. "Onlar da yapraklanmaya başladığına göre solmaları yakındır, kaşla göz arasında geçiyor burada mevsim" diyerek o civardaki mor salkımları aradı. Ne yazık ki onlar da pörsümüş, canlılığını yitirmişti, tıpkı Kıbrıs akasyaları gibi. "Fırça ağaçlarında sıra, gülibrişimler ne zaman açardı ki?" diye sordu kendine, hatırlayamadı. Ne çok ağaç tanımıştı bu şehirde eskiden adını sanını bilmediği, hiç görmediği. Botanik bilgisini hafızasında evirip çevirirken arkadaşıyla buluşacağı tramvay durağına gelmişti bile. Duraktaki sıraya oturdu, beklemeye başladı. Refüjün ortasına dikilmiş kırmızı laleler de boyunlarını bükmüştü, daha üç gün önce canlı kırmızılarıyla göz alıcıydılar halbuki. O sırada tramvay geldi, inecek arkadaşını karşılamak üzere yürürken O'nun çoktan gelip muzipce gülerek kendisini beklediğini gördü. Kolkola girdiler ve denize tepeden bakan şahane manzaralı cafeye doğru yürüdüler...

18 yorum:

  1. Ne güzel yazmışsın sevgili leylak dalı, öykü bu bildiğin. :)

    YanıtlaSil
  2. Nurşen Hanım, sen anlaşılan Çarşamba günü Yeşilbahçe mahallesindeki Çarşamba pazarına uğramışsın :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hayır Gülter Hanım, o civarla hiç alakam yok, bu olay Perşembe günü gerçekleşti :)

      Sil
    2. fena sallamışım desenize :)))

      Sil
    3. Haha, boşverin olur öyle :) Antalya'da her yer birbirine benziyor...

      Sil
  3. Allahım ne güzel anlatım... Sanki ortaokulda türkçe dersinde okuduğumuz kısa öyküler gibi... Şimdi öğretmen soracak betimleme hangisi, yazar ne anlatmak istemiş, pazarda ne olmuş:))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok sağolun, beğenmenize sevindim. Sevgiler...

      Sil
  4. Bizim burada, koca çınar ağacına sarmaşdolaş sarılmış bir leylak var ki, uyumları görülmeye değer, şu an. :)
    Güzeldi.
    :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ayy keşke fotoğrafını paylaşsanız, kimbilir ne kadar güzeldir...

      Sil
  5. Masaya oturup önce soluklandılar. Yüzünde şaşkın bir gülümseyişle dolaşan garsona iki çay söylediler. :))) Ohhhh, ohhh:))

    YanıtlaSil
  6. O kadar güzel yazmışsın ki, hepsi teker teker gözümün önünde sıralandı. Bir zamanlar o ağaçların isimlerini latinceleriyle bildiğimi düşünüp, şimdilerde aklımda çok bir şey kalmadığını fark ettim:((

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Latinceyi geçelim Türkçeye bakalım :) Kafa yoracak onca şey varken kuşum be boşver Latincesini. Öperim bi çok :)

      Sil
  7. Bende çarşamba günü Yenimahalle pazarına gittim....Eski pazar nerede....İki tane beton yığını yaptılar...Bildğiğin minyatur AVM... altına pazarcılara tahsis etmişler...Hiç hoşuma gitmedi....Eski pazarı sen bilirsin...Size yakındı ...Ne bolluk olurdu...Kasa kasa hasan dede üzümleri...Yuva kavunları...Çarlıstonlar, biberler kamyonla dökülürdü..Maloum bizim ev kalabalık...Ben elimde iki sepet...Birine 10 kilo domates...Diğerine soğan, patates..Bez pazar torbaları...Epey bir şey alınca...Babam beni pazarın ucuna diker.. Biraz daha birşeyler alıp pazar arabasına biner aras sokağa yönelirdik..O pazar arabasında konu komşu yine pahalılık muhabetleri olurdu...Pazarla ilgili benim de yazacaklarım çok....Şimdilerde zevk için
    gidiyorum...Ama o eski pazarları göremiyorum....Yazını çok beğendim...Edebi arkadaşım.....Selamlar...Öpüyorum...Sabah sabah iyi geldi...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Şerife canım benim, iç hatırlamaz mıyım o eski pazarı, tornetleri unutmuşsun ama :)
      Teşekkür ediyorum güzel sözlerine ve sevgiler yolluyorum kocaman...

      Sil
  8. Bloğunuzla karşılaşalı bi kaç gün oldu.. O kadar dolu ve canlı ki keşke daha önce denk gelebilseydim dedirtti bana.. Yazınız çok hoş kaleminize sağlık :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkürler, beni mutlu ettiniz. Her zaman beklerim, sevgiler...

      Sil